طرح نور نیروی انتظامی ۳

همانطور که قبلاً گفتم، نیروی انتظامی ظاهراً از همراهی بسیاری از مسئولین محروم است.

موفقیت این طرح، در گرو برخورد با دانه درشت‌هایی نظیر فرزندان مسئولین، بازیگران و ورزشکاران فاسد نیز هست.

همچنین موفقیت این طرح در گرو برکناری مسئولینی نظیر ضرغامی، پاد، خزعلی و علم الهدی است.

 

اگر موارد بالا اجرا نشود، طرح ناقص می‌شود و با چند خطای جزئی، همان افرادی که در بالا ذکر شدند، طغیان می‌کنند و طرح را زمین می‌زنند.

 

 

 

معیار صدق دولت در این اقدام، اجرای کامل آن است و الا می‌توان حدس زد که چون دولت تقریبا در سال آخر خود قرار دارد، برای حفظ پایگاه رای خود، دست به اقدامات نمایشی زده است.

طرح نور نیروی انتظامی ۲

به نظر می‌رسد نیروی انتظامی در این طرح تنها است.

نیروی انتظامی اگرچه از پشتوانه نظری برخوردار است اما

۱. اقتدار کافی ندارد. (دستگاه قضا همراهی کافی را ندارد.)

۲. مورد حمایت دولت نیست. (به نظرم وزیر کشور در این دولت استثنا است.)

 

 

متأسفانه مخالفین این طرح نیز موضع نظری خاصی در مخالفت در با نیروی انتظامی ابراز نمی‌کنند، لذا حسن ظن به آن‌ها نیز سخت است.

 

 

طرح نور نیروی انتظامی 1

بعد از اغتشاشات 401 حدود یک سال و نیم گشت ارشاد و امنیت اخلاقی را تعطیل کردند.

در این ایام، اگرچه هیچ فشاری از سوی حکومت وجود نداشت، اما اکثر بانوان حجاب شرعی یا عرفی را حفظ کردند. یعنی حکومت خیالش راحت شد که اکثر بانوان با اصل حجاب مشکلی ندارند.

براین اساس ظاهراً هدف اصلی طرح نور، اون اقلیت سلیطه و فاحشه است که تنها زبان زور را می‌فهمند.

 

گول بلندگوهای فراوان این اقلیت را نخوریم و از نیروی انتظامی حمایت کنیم.

بی حجابی به عنوان تخلف نه جرم

اینکه بی حجابی جرم یا تخلف باشه، مخالفین و موافقین خاص خود را دارد.

اما یکی از حداقل لوازم تخلف شدن بی حجابی، اینه که دیگه نیازی به مراجعه به دادگاه نیست و دولت خودش راسا می‌تونه متخلفین را جریمه کنه. یعنی همون طور که اداره آب و برق و گاز و ... ، بدون هیچ شاهدی و صرفا براساس نظر ناظر یا بازرس خودشون جریمه می‌کنند، وزارت کشور هم می‌تواند بر اساس نظر ناظرین خودش جریمه کند. یعنی دیگه هیچ شاهد و سند و مدرکی لازم نیست.

 

 

لایحه جدید. عفاف و حجاب رو ندیدم، اما در لایحه قبلی، هم می‌خواستن بی حجابی رو تخلف کنند هم می‌خواستن سخت گیری های جرم در اثبات تخلف لحاظ بشه که نامردی محض بود.

سکولاریسم فرهنگی

بی‌برنامگی حکومت در بحث حجاب و انداختن توپ در زمین علما و مردم، نوعی سکولاریسم فرهنگی است که ناشی از فقر فکری مسئولان و اندیشمندان حکومتی است.

راضیان وضع موجود

یکی از نقدهای اساسی به بسیاری از جامعه‌شناسان، نادیده گرفتن افراد و اقشار ذی نفع در وضع نامطلوب جامعه است. یعنی خیلی ساده انگارانه است که فکر کنیم صرفا با دستور و برنامه و بدون درگیری با صاحبان قدرت و ثروت، می‌توان جامعه را اصلاح کرد.

در جامعه ما افراد و اقشاری وجود دارند که به دنبال سلطه‌ی تام و‌ تمام بر مردم هستند. یک نمونه از این سلطه، حقوق پایین و وضعیت نامناسب کارگران است. نمونه دیگر، بالا کشیدن سرمایه‌ی مردم در بورس است. نمونه‌ی دیگر ترویج بی‌حجابی و بی‌عفتی جهت تکثیر نیروی کار ارزان یعنی زنان و کاهش انتظارات کارگران از طریق فروپاشی خانواده است. و قس علی هذا.

رسمیت شغل روسپیگری (طنز تلخ)

 

از اونجایی که دولت انقلابی سیزدهم، خطوط قرمز و آرزوهای برآورده نشده جریان غربگرا را یکی پس از دیگری عملی می‌کند، احتمالا گام بعدی رسمیت روسپیگری، آرزوی برخی از اعتدالیون است. اما فارغ از بحث‌های دینی و ارزشی، این بحث مشکلات خاص خود را دارد که از رسمیت آن جلوگیری می‌کند یا اگر هم رسمی شود، آن را با مشکلات متعدد مواجه می سازد. لذا به نفع دولت انقلابی است که سمت این موضوع نرود.

سن بازنشستگی

اولین مشکل بحث سن بازنشستگی و بیمه است. به دلیل اینکه از یکسو شادابی و طراوت زنان خیلی ماندگار نیست و از سوی دیگر، دختران جوان خیلی راحت وارد بازار روسپیگری می شوند، زنان روسپی خیلی زود باید از بازار کار خارج شوند. به عبارت دیگر خیلی زود از کار افتاده می‌شوند و نمی‌توانند سی سال حق بیمه واریز کنند.در این شرایط شرکت‌های بیمه، یا نباید روسپیان را بیمه کنند یا باید زیر بار مالی سنگین بازنشستگی پیش از موعد زنان روسپی بروند. این در حالی است که همین الان هم صندوق های بازنشستگی کشور در حال ورشکستگی هستند و از سن پایین بازنشستگی گلایه‌مندند. پس به سود شرکت‌های بیمه است که روسپیگری امری زیرزمینی بماند.

تنظیم بازار

مشکل بعدی بحث تنظیم بازار است. چگونه قرار است بازار روسپیان تنظیم‌ شود؟ مثلا چگونه قرار است روی یک روسپی نرخی بگذارند؟ براساس سن یا قطر اندام یا سابقه و مهارت؟ اگر یک روسپی گران‌فروشی کند، چه سازمانی با آن‌ برخورد می‌کند؟ مجازاتش چیست؟ اندامش را پلمپ می‌کنند یا او را در زندان می اندازند؟ و یا در جهت عکس، اگر برخی از روسپیان نرخ شکنی کنند، با چه معیاری کف نرخ معین می‌‌شود و چه بر برخوردی با روسپیان فقیری که نرخ‌شکنی می‌کنند می‌شود؟

تبلیغات

مشکل بعدی، بحث تبلیغات است. وقتی روسپیگری یک شغل رسمی بشود باید بتواند تبلیغات هم داشته باشد. آن وقت است که در و دیوار شهر و رسانه‌ها، مملو از تصاویر زنان برهنه می‌شود  که این مساله حتی در غرب هم مورد اعتراض است.

اختلافات و حوادث

مشکل دیگر بحث اختلافات و حوادث است. اگر برای یک روسپی در‌ حین ارائه‌ی خدمت مشکلی رخ بدهد، چگونه خسارت دریافت کند؟ باید افسر در صحنه حاضر شود یا چهار شاهد حضور پیدا کنند؟! یا راه دیگری وجود دارد؟!

از خود بیگانگی

اگر از زاویه مارکسیستی به بحث نگاه کنیم. وقتی کارگر بیچاره با کار خود را می‌فروشند و دچار از خود بیگانگی می‌شود، روسپیانی که خودفروشی می‌کنند دچار چه می‌شوند؟

محرومیت از همسری و مادری موفق

یک روسپی نمی‌تواند طعم خوش همسری و مادری را تجربه کند. زنی که شوهر دارد و شوهرش او را از جهت مالی تامین می‌کند، دیگر چرا روسپیگری کند؟! وقتی یک زن، روسپیگری می‌کند، یعنی نیازمند درآمد آن است و یا شوهر ندارد یا شوهر به در چند بخوری ندارد، نتیجه آنکه زندگی خانوادگی خوبی هم ندارد.
زن روسپی مادر خوبی هم نخواهد بود. طبق آمارها، اکثر فرزندان تک والدینی، در فقر و محرومیت قرار دارند خصوصا فرزندانی که با مادر خود هستند. یک زن روسپی به احتمال بالا از پس تامین یک زندگی خوب برای فرزند خود برنخواهند آمد.

عدم پذیرش توسط اکثر مردم

روسپیگری به عنوان یک ارزش هم قابلیت مطرح شدن در جامعه را ندارد. حتی در کشورهایی مثل آلمان که بزرگترین فحشاخانه‌های دنیا در آنجا قرار دارد، بسیاری از روسپیان، به قانونی که روسپیگری را رسمیت می‌بخشید و آن را ساماندهی می‌کند اعتراض کردند، به چه دلیل؟! به دلیل اینکه می‌ترسیدند نامشان به صورت رسمی به عنوان روسپی ثبت شود و آبرو و اعتبار آن‌ها به خطر بیافتد.

برای وجود روسپیگری به عنوان یک شغل سالم در جامعه باید ده‌ها و بلکه صدها محدودیت قانونی وضع کنند که البته بازهم چاره ساز نخواهد بود، چرا؟! چون قانون باید پشتوانه اخلاقی داشته باشد و روسپیگری در نهایت بی اخلاقی و اباحی گری قرار دارد و هیچ اخلاق و یا حداقل اخلاق قدرتمندی از آن حمایت نمی‌کند، لذا رسمیت روسپیگری هیچگاه موفق نخواهد بود. شاهد این مدعا نیز وجود باندهای بزرگ قاچاق انسان و گروه‌های تبهکاری است که در کشورهای اروپایی مشغول برده‌داری جنسی هستند.

 

این مطلب ادامه دارد....

اقلیت در عین اکثریت

امروز حدود یک ساعت در راهپیمایی قم دنبال زن‌های بدحجاب می‌گشتم، فقط یکی پیدا کردم.

اومدم خونه و از تلویزیون راهپیمایی شهرهای دیگه رو نگاه کردم، مثل قم نبود اما اکثریت قاطع خانم‌های چادری و غیرچادری ولی با حجاب نسبتا کامل بودند.

اما شب در بخش‌های خبری و غیرخبری مختلف که دیدم، فقط زن‌های کم حجاب و بعضاً با تیپ‌های زننده رو نشون داد.

این یک حقیقت است که پایگاه مردمی نظام، بیشتر در قشر متدین جامعه است. نمی‌گم بقیه ضد نظام و ضدانقلاب هستند و اما دلسوز هم نیستند.

حقیقت دیگر این است که بسیاری از مسئولین جمهوری، کمر همت به تحقیر و نابودی این قشر بسته‌اند.

دشمن هم این حقیقت را فهمیده است و علت اینکه در اغتشاشات، به زنان محجبه تعرض می‌شود و بسیجیان محروم و مظلومی مانند شهید عجمیان، مورد حمله قرار می‌گیرند نیز همین است. چون اینها پایه‌های مستحکم نظام هستند نه مسئولین بی لیاقت و بی کفایتی که با شعار حمایت از محرومین و مبارزه با فساد و با وجهه‌ای مذهبی رای می‌گیرند اما در آغوش مرفهین بی‌دین غش می‌کنند. 

مسئولان اسپانیایی

یکی از علما یا اساتید که اسمش رو یادم نیست، رفته بود اسپانیا. می‌گفت اونجا به راهنمای سفر گفتم توصیه‌ی خاصی اگر هست بفرمایید.

اونم گفت از اصطلاحاتی که اینجا معادل ندارن، استفاده نکنید چون نمیشه ترجمه کرد.

اون عالم گفت چه اصطلاحاتی مثلا؟

راهنما: غیرت! اینجا غیرت رو متوجه نمی‌شن.

*******************************************

بگذریم، اوضاع کشوری طوری شده که انگار حضرات مسئولین، خصوصا بسیاری از اعضای دولت و مجلس، از اسپانیا اومدن!

 

ما یک اقلیت هستیم

ساسنور بیانات رهبری و شهید سلیمانی راجع به حجاب توسط بسیاری از رسانه‌ها، اعم اصلاح طلب و اصولگرا ( اعم از جبهه پایداری و غیرپایداری)، نشانگر آن است که طرفداران حجاب حتی اگر جمعیت زیادی هم داشته باشند، در نظام سیاسی، سهم کمی از قدرت دارند و تنها یک اقلیت هستند.

 

ما باید مثل یک اقلیت محروم، برنامه ریزی و حرکت کنیم.