امر کلی در فرهنگ و هنر ایران
امر کلی به معنای چیزی است که امور جزئی نسبت به آن سنجیده می‌شوند یا نسبت آن‌ها با هم لحاظ می‌شود. برای انسان کامل یا مدینه فاضله، چیزهایی هستند که ما خودمان یا وضعیت فعلی خودمان را با آن مقایسه می‌کنیم یا همیشه نسبت خودمان با خدا را لحاظ می‌کنیم.
امر کلی مخصوص به فضای دینی یا فلسفی سنتی است. فضای مدرن، به دنبال انکار امر کلی بود اما ناموفق بود و فضای پست مدرن، به دنبال اتمام این پروژه ناتمام مدرنیته است. برای همین در فضای پست مدرن، علم هست اما هیچ معیار کلی برای اعتبار علم نیست و دچار نسبیت می‌شویم. در فضای پست مدرن، دین هست ولی خدایی نیست.
اما به عنوان یک مثال ملموس و عینی میتوانید به شبکه پویا توجه کنید. شبکه پویا علیرغم تمام ظواهر مدرنش، رویکردی به شدت سنتی دارد. در بسیاری از سرودها و نماهنگ‌ها، یک فرد بزرگسال به عنوان نماد امر کلی وجود دارد که کودکان را رهبری میکند مانند سرود سلام فرمانده. یا در بسیاری پویانمایی‌ها، پدر و مادر به عنوان دانای کل حضور دارند. مانند ببعی و همه جوره ماجرا. در بعضی از برنامه‌ها، کودکان حتی سخن نیز نمی‌گویند و دانای کل، از درون کودکان خبر می‌دهد مانند ماجراهای ریرا و جعبه جورواجور.
حالا کمی به پویانمایی‌های غربی دقت کنید و ببینید که تقریبا هیچ نوع امر کلی ندارند.
+ توجه به امر کلی گاهی اوقات خیلی افراطی و بدقواره می‌شود مانند نماهنگ‌هایی که بدون هیچ قاعده‌ی ملی دیگری فقط در منتشر زیبا ساخته می‌شود.
اینکه گفتم امر کلی مخصوص فضای سنتی است به معنای تایید همه امور کلی نیست. ممکن است چیزهایی به اشتباه امر کلی در نظر گرفته شوند یا افراط و تفریط رخ دهد.