با صحبت‌های اخیر ریاست ستاد کل نیروهای مسلح کشور، معلوم شد که
۱. هدف جنگ یعنی بیچاره کردن اسرائیل محقق نشد.
۲. مشکلی در ادامه جنگ نبود. فقط فرصت بیچاره کردن پیدا نشد.
حالا چه کسی با آتش‌بس این فرصت را نیروهای مسلح گرفت؟
رهبری که خود فرمان بیچاره کردن داده بود؟!
مطلب زیر را با اقتباس از کتاب تکامل فرهنگی اینگلهارت نوشتم.
در فضای نزاع برای بقا، نوعی بدبینی خصوصا نسبت بیگانه‌ها و تغییرات بر انسان‌ها حاکم می‌شود که کارکرد حفظ جامعه را دارد.
یعنی اگر جامعه‌ای، خطر نابودی را درک کند، دیگر نمی‌تواند به سادگی نسبت به پدیده‌های اجتماعی خوشبین باشد. چرا که با هر تغییری، احتمال نابودی خودش را می‌دهد.
از جمله ثمرات این نگاه، انجماد و ثبات فرهنگی جامعه است که جامعه را حفظ می‌کند.
در این شرایط، آنکه از تغییرات، خصوصا تغییرات بنیادین صحبت می‌کند، از منظر اجتماعی خائن تلقی می‌شود و باید نابود شود.
از جمله‌ی تغییرات بنیادین یا ارتباط با دشمن:
۱. تغییر ادبیات حماسی کشور از دینی-ملی به ملی محض.
۲. درخواست عفو زندانیان سیاسی.
۳. تثبیت عدم مقابله با بی‌حجابی، سگ گردانی و ... .
۴. درخواست مذاکره و ارسال پالس ضعف به دشمن.
۵. تبلیغ جایگزینی ساز و سلاح.
۶. ...
ادامه‌ی این روندها، درگیری داخلی در جامعه‌ی ایران را به امری اجتناب‌ناپذیر تبدیل می‌کند.
روایت‌های جنگ دوازده روزه یک نقص داشت و آن علت جنگ بود.
در همه‌ی روایت‌ها، اسرائیل دچار یک اشتباه محاسباتی راجع به مردم ایران شد و در نهایت پشیمان شد.
اما آیا اسرائیل اینقدر احمق است؟
دو روز قبل علی لاریجانی یک مصاحبه کرد که کمتر به آن توجه شد و علت جنگ را معقول‌تر توضیح داد. طبق گفته‌های لاریجانی، دشمن به دنبال کودتا در ایران بود. یک ضلع کودتا، حضور مخالفان مردمی حکومت است، اما ضلع دیگر، وجود تعداد زیادی خائن در بدنه حکومت است. لاریجانی گفت که حتی خود او تهدید شد که باید از تهران خارج شود.
به طور کلی، برنامه هم این بوده است که سران مملکت از جمله رهبری، سران قوا و فرماندهان نظامی ترور شوند و در خلأ به وجود آمده، افراد خائنی مثل بعضی نیروهای امنیتی فاسد به رهبری فردی مانند حسن روحانی کنترل قدرت را به دست بگیرند.
ظاهراً بسیاری از ترورها از جمله ترور رهبری و سران قوا موفق نبوده است. همان ترور‌های موفق نیز به سرعت جایگزین می‌شوند. یعنی رهبری حتی برای چند ساعت هم فرماندهی ستاد کل و فرماندهی سپاه را خالی نمی‌گذارد. صبح فرمانده موقت می‌گذارد و ظهر فرمانده اصلی.
اما از طرفی هنوز این افراد فاسد در حکومت حضور دارند و عمله‌های مجازی آن‌ها هم فعال هستند. مثل رشیدپور و امیرتنها و ... . بسیار‌هم فعال هستند و به دنبال فعال کردن گسل‌های اجتماعی هستند.
از طرف دیگر خیلی راحت واتساپ را باز می‌کنند، تا اطلاعات مورد نیاز برای ترور را تامین کنند.
احتمالاً پهبادهای جدید هم درحال ساخت یا واردات می‌باشد.
نتیجه: خطر شروع مجدد جنگ، بیخ گوش ما است.
البته این وسط نکته‌های امیدوارکننده هم وجود دارد:
اول اینکه ساختار حکومت ما قوی بود به گونه‌ای که عملیات‌های اطلاعاتی دشمن شکست خورد، یعنی نفوذ نیروهای فاسد، هنوز عمق لازم برای کودتا را پیدا نکرده است.
دوم اینکه، ساختار حکومت به گونه‌ای است که دشمنان، انحراف نظام از طریق روال عادی را غیرممکن دیده‌اند و به سراغ کودتا رفته‌اند.
قرائن مختلف را صرفا جمع‌آوری و بیان می‌کنم:
۱. به نظرم مهم‌ترین عامل، بحث مکانیسم ماشه است که هنوز تکلیف آن روشن نشده است. هر دو طرف مکانیسم ماشه، نوعی بن‌بست گفتمانی و هژمونیک برای غرب ایجاد می‌کند، چه در داخل ایران و چه در سطح جهانی. به نظر می‌رسد تنها چیزی که این بن‌بست را از بین می‌برد، جنگ است.
مگر اینکه ما در جنگ ۱۲ روزه‌ی گذشته، توانسته باشیم کل دنیای غرب را از جنگ با ایران منصرف کرده باشیم. الله اعلم.
۲. بحث جنگ وجودی هم مطرح است. شرایط اسرائیل به گونه‌ای است که تا ایران یکپارچه و قدرتمند وجود دارد، دیگر امید و آرامش به مردم اسرائیل باز نمی‌گردد. اگر اسرائیل از هم بپاشد، منافع آمریکا و اروپا هم در منطقه به خطر می‌افتد. پس دیر یا زود باید به جنگ بازگردد.
۳. ظاهراً اسرائیل روی اغتشاشات داخلی حساب کرده بود، اما با شروع جنگ، اغتشاشگران به گیلان و مازندران فرار کردند. شاید بخواهد الگوی سوریه را پیاده کند، یعنی اول شورشیان مسلح وارد شوند و بعد اسرائیل. که این هم بعید است.
شاید بخواهند با ترور رهبری، ایران را به آشوب بکشند که باز هم بعید است. البته نوکران اسراییل روی این مورد خیلی مانور می‌دهند. شاید اعلام شایستگی حسن روحانی برای رهبری، از سوی عده‌ای، گرای آمادگی برای رهبری اغتشاشات داخلی باشد. الله اعلم.
۴. اینترنت بین‌الملل و به تبع آن واتساپ باز شد. فعلا اسراییل مشغول جمع‌آوری اطلاعات و جذب جاسوس جدید است. احتمالاً پهبادها و ریز پرنده‌های جدید هم دارد وارد ایران می‌کند.
۵. دلار و طلا افزایشیه. بورس هم خونینه. احتمالاً نشون میده که هنوز خیلی‌ها امید به تداوم آتش‌بس ندارند.
۶. دوام آتش‌بس نیازمند مذاکرات پسینی مثل لبنان است. که چنین مذاکراتی فعلا رخ نداده است.
۷. طبق شنیده‌ها، ایران یک رادار مهم آمریکا در قطر را زده است که تا زمان تعمیر آن، شاید اسرائیل حمله نکند.
نتیجه: فعلا هیچی معلوم نیست.
پیشنهاد: اگر روی فضاهای ابری مثل وان درایو، چیزی ذخیره کردید زود نسخه پشتیبان بگیرید که اگر اینترنت بین‌الملل قطع شد، اسیر نشید. 😁
دنبال پناهگاه هم نباشید. مردم یک کشور ۹۰ میلیونی اگر بخواهند با صدای آژیر به پناهگاه بروند، حین فرار، تلفات بیشتری می‌دهند. آرام در خانه بنشینیم، تلفات کمتر است.
ابتدا نگاهی به وقایع چند روز گذشته:
جنگ آغاز می‌شود.
از همان روزهای اول، دولت از آتش‌بس صحبت می‌کند.
در مقابل، نیروهای نظامی از ضرورت ادامه جنگ صحبت می‌کنند.
رهبر مملکت از صلح تحمیلی صحبت می‌کند.
وزیر دفاع و برخی دیگر، از انبارهای پر از تسلیحات صحبت می‌کنند.
مسئولان دولتی از دست‌نخورده بودن ذخایر استراتژیک صحبت می‌کنند.
بعد از دوازده روز، اول صبح ناگهان می‌گویند آتش‌بس و انتظار دارند مردم اعتراض نکنند!
و دوباره همان بحث‌های نخ‌نمای خوارج و منافقان و جاسوسان موساد مطرح می‌شود.
ولی فقیه صحبت می‌کند و فضا آرام می‌شود.
حالا برگردیم به اعتراضات به آتش‌بس:
این اعتراضات کاملا عادی بود.
از نگاه بسیاری از مردم مذهبی، این دولت بی‌غیرت و احتمالا خائن است. لذا با سوء ظن به اعمال دولت نگاه می‌کنند.
نیروهای امنیتی و نظامی ما هم اگرچه مردم در جنگ به آن‌ها اعتماد دارند اما در صلح اعتماد ندارند. در انتخابات ۴۰۳ دیدیم که تمام نظام خرج آقای قالیباف شد، از رهبری تا سیدحسن نصرالله. بسیاری از سرداران ما از شهید سلیمانی تا شهید حاجی‌زاده و ... خرج آقای قالیباف شدند. نهایتا حدود سه میلیون نفر به این‌ها اعتماد کردند.
شورای عالی امنیت ملی هم در همین قضیه‌ی عدم ابلاغ قانون حجاب و جمع‌کردن متحصنین در جلوی مجلس نشان داد که هنوز مشکلات فراوانی دارد.(البته دومی کار زیرمجموعه شعام بود.)
حالا دولت و نیروهای نظامی و امنیتی ما، با این سرمایه‌ی اجتماعی اندک، چطور انتظار دارند که مردم در مقوله‌ی مهمی مثل آتش‌بس به آن‌ها اعتماد شود؟!
شاید اسرائیل هم روی همین سرمایه‌ی اجتماعی پایین حساب کرده بود. یعنی احتمالاً اسرائیل با خودش گفته بود که نماینده‌ی نظام، سه میلیون بیشتر رای ندارد، پس سرمایه‌ی اجتماعی نظام، خیلی کم است و از جهت اجتماعی، زمینه‌ی حمله مهیا است.
توان طرفداران اباحی‌گری در جنگ
جریان سکولار و طرفداران اباحی‌گری، همانطور که روی فضای مجازی غیرت نداشتند و به راحتی آن را در اختیار دشمن قرار دادند،
همان طور که روی زنان و دختران مملکت غیرت نداشتند و زمینه‌های فساد را مهیا کردند،
روی خاک این مملکت هم غیرتی ندارند.
مقاومت دوزاده روزه هم از سر ناچاری و سرپوشی برای حفظ قدرت بود، مثل همان سرپوش‌هایی که جلوی دوربین روی سر زن و دخترشان می‌گذارند ولی هیچ اعتقادی به آن ندارند.
تحلیل روایت از آغاز جنگ تا آتش‌بس
تحلیل روایت، یک روش کیفی است که سیر روابط علی وقایع را به حالت داستانی و پشت سرم بیان می‌کند.
اسرائیل یک حمله سنگین و برق‌آسا به ایران می‌کند. بسیاری از مسئولان ارشد نظامی شهید می‌شوند و طبق اعلام نیروی انتظامی مازندران، نزدیک شش میلیون نفر فقط به مازندران قرار می‌کنند.
اما تحت مدیریت رهبری، نیروهای شهید، به سرعت جایگزین می‌شوند. مردم مذهبی که از این بعد به آن حزب‌الله می‌گویم هم با قدرت سرجای خود می‌مانند.
پس اولین و مهم‌ترین چیزی که جلوی فروپاشی کشور را گرفت، عامل دین بود و در ابتدای کار، بار اصلی جنگ روی دوش حزب‌الله بود.
در ادامه نیز درحالی مردم فراری غالبا به کار و زندگی خود بازنگشته بودند، حزب‌الله تجمعات متعددی با رنگ و بوی مذهبی برگزار کرد.
مسئولان دولتی نیز به دلیل شرایط جنگی، ابتکار عمل را از دست داده بودند چراکه افکار و شعارهای این دولت، هیچ سنخیتی با فضای جنگی نداشت.
ادامه‌ی این فضا به ضرر دو دسته بود:
۱. اسرائیل که برتری میدانی خود در جنگ را از دست داده بود.
۲. دولت و جماعت غربزده و بی‌دین که هم از جهت جغرافیایی و هم از جهت عملی، به حاشیه رانده شده بودند.
در اینجا منافع دولت و این جماعت بی‌دین و غربزده و اسرائیل در یک راستا قرار گرفت، لذا به صورت شبانه و ناگهانی، با یکدیگر اعلام صلح کردند و حزب‌الله را در عمل انجام شده قرار دادند.
امت حزب‌الله ناراحت است، نه برای اینکه شکست خورد، بلکه به این دلیل که دو فتح بزرگ در داخل و خارج از کشور را از دست داد.
مفهومی به نام دفاع میهنی نیز مفهومی دروغین بود، چراکه بار اصلی جنگ روی دوش حزب‌الله بود.
بله این وسط بودند افرادی که علقه‌های مذهبی نداشتند ولی در راهپیمایی‌ها شرکت کردند و از جنگ حمایت کردند. اما این گروه در اقلیت بودند.
انشاالله در مطلب بعدی مجدد به مفهوم دفاع میهنی برمی‌گردم.
نمی‌دونم این آتش‌بس با موافقت رهبری بود یا نه.
ولی هرچه که هست، تبعات فرهنگی و اجتماعی فراوانی دارد، به گونه‌ای از صبح تا حالا به غیر از عراقچی، تقریباً هیچکس حرفی نزده.
تبعات داخلی آتش‌بس اینقدر سنگینه که اگر جام زهر هم نباشه، جام زهر ماریه که هیچکس نمی‌دونه چطوری سر بکشه.
سید حسن نصرالله زمانی ترور شد که اسرائیل فهمید، حرف سید برای ایران مهم نیست.
با این آتش بس، معلوم شد که حرف رهبری هم دیگر برای مسئولان مهم نیست و بود و نبودش فرقی ندارد.
داغ‌های بزرگی در انتظار مومنان است.
احتمالاً درک ظهور برای نسل ما، دیگر یک آرزوی محال است و باید این آرزو را به گور ببریم.
(لطفاً مطالب قبلی امروز رو هم بخونید.)
توییت اخیر عراقچی مبنی بر آتش بس احتمالاً بخشی از پازل صلح تحمیلی است.
دفعه قبل که اسرائیل ساعت چهار صبح حمله کرده بود این وزیر کجا بود؟
خدا کنه این خبر راست نباشه، اگر راست باشه، یعنی فضای کشور به این زودی‌ها روی آرامش نخواهد دید و اسرائیل پس از یک بازیابی، دوباره حمله خواهد کرد.
اگر اسرائیل دوباره حمله کرد، اول باید تمام منافقین را در خیابان گردن بزنیم و بعد برویم سراغ اسرائیل.
بهترین زمان شناخت خوارج واقعی و منافقان، همین ایام است.
دقیقا در زمانی لشکر امیرالمومنین علی علیه‌السلام در صفین در حال پیروزی بود، منافقان شعار صلح و حکمیت دادند و خوارج پذیرفتند.
حال ببینید چه کسی در ایران شعار صلح و مذاکره می‌دهند و چه کسانی موافقت می‌کنند.
نگاه خیلی خیلی خوشبینانه به مذاکرات اخیر!
از خوشبینانه‌تر نمی‌توانم فکر کنم.
احتمالاً ورود آمریکا به جنگ قطعی شده است و ایران قصد تسلیم شدن ندارد. هزینه‌های احتمالی این درگیری هم، چه در داخل برای ایران و چه در خارج برای دیگر کشورها، بالا است. لذا ایران برای حفظ وجهه‌ی صلح طلب خود، چه در داخل و چه در خارج، به مذاکره پرداخت.
در ابتدای هفته، بحث پرحاشیه‌ی تبدیل ایستگاه‌های مترو به پناهگاه از سوی سخنگوی دولت مطرح شد.
بعدا بحث عدم قطعی اینترنت بین الملل را داشتیم که متهم ردیف اول آن، دولت است.
حالا هم بحث سفر عراقچی به ژنو مطرح است.
خلاصه که خیلی می‌ترسم بعضی از اینا از پشت به کشور خنجر بزنند.
انشاالله فردا با حضور در راهپیمایی، مشت محکمی بر دهان استکبار جهانی و خائنین داخلی بزنیم.
حداقل انتظارات از جنگ!
بعضی از مومنین، انتظار نابودی اسرائیل در این جنگ را دارند. اما به نظر بنده، چیزی که از قرائن عمومی برمیاد و همچنین طبق مطالب مسئولین، فعلا نابودی اسرائیل ممکن نیست و هدف ایران هم نیست. اما یک سری حداقل‌ها از جنگ مورد انتظار است:
طبق فرموده رهبری، اسراییل، سالم خلاصی نخواهد یافت. نمی‌تونیم اسرائیل رو نابود کنیم اما یه طوری باید ناقصش کنیم که درس عبرتی برای اسرائیل بشه.
یک حرف خوبی هم محسن رضایی زد. گفت نتیجه جنگ باید طوری شود که حداقل ۴۰ الی ۵۰ سال کسی جرات نکند به ما حمله کند.
خب هرچه که هست، تا الان این اهداف محقق نشده است.
این هدف کی محقق میشه؟ زمانی که ما هژمونی یا سلطه‌ی فرهنگی دشمن رو از بین ببریم. یعنی همه‌ی دنیا بفهمند که اسرائیل، حتی با پشتیبانی آمریکا و اروپا، حریف ایران نیست.
حالا هنوز که این هدف محقق نشده، آمریکا و اروپا، با لحن قلدرمابانه، به ایران گفتند بیا مذاکره، وزیر ایران هم داره می‌ره!
اما شرایط مذاکره:
۱. اونا باید التماس کنند.
۲. باید علنی و عمومی التماس کنند.
۳. اونا کار دارن، اونا باید بیان.
۴. باید پیش‌شرط‌های فراوان برای مذاکره قرار بدهیم، از جمله آتش در غزه و فعالیت مجدد حزب الله. برای جلوگیری از حمله‌ی بعدی به ایران.
هر آدم عاقلی می‌فهمد که الان دست اسرائیل زیر ساطور ایران است. هر امتیازی که الان گرفتیم، همان است و الا بعد از آتش بس، با مذاکره کوفت هم جلوی ایران پرت نمی‌کنند.
ما هرچی می‌کشیم، از عاشقان مذاکره در این دولت است.
اگر الان اسرائیل را به درستی تنبیه نکنیم و امتیاز خوبی نگیریم، مجددا اسرائیل خود را ترمیم می‌کند و به ما حمله می‌کند.
ترامپ، رهبر معظم انقلاب را به ترور تهدید کرده است.
در شرایط فعلی ترور رهبری، فقط مانند بنزین، آتش جنگ را شدیدتر خواهد کرد و تغییری در روند جنگ ایجاد نخواهد کرد.
پیامد مهم دیگر این است رهبر جدید، در ابتدای کار، یک جنگ بزرگ را رهبری خواهد کرد و ابهت و کاریزمایی که شاید در طول بیست سال باید کسب می‌کرد را، طی چند روز یا چند ماه کسب می‌کند. یعنی آمریکا با دست خودش، یک رهبر مقتدر مسن را با رهبر مقتدر جوانی جابجا می‌کند که سال‌های سال، برای آن‌ها دردسر ایجاد می‌کند.
