اغتشاشی که هدفش به زیر شکم خلاصه می‌شود، فاقد توان هژمونیک است.
بسیاری از آتش بیاران این اغتشاش نیز عده‌ای سیاستمدار و استاد دانشگاه ورشکسته و متقلب هستند که می‌خواهند از نمد برای خود کلاهی بدوزند.
تنها چیزی که مثل سال گذشته من رو نگران می‌کنه، عده‌ای مسئول خودباخته و واداده است.
یکی از رفقا که از نیروهای حراست یکی از دانشگاه‌های تهرانه، دیروز اومده بود قم و برام تعریف می‌کرد:
«یک دختر و پسر را در آغوش هم و در وضعیت ناجوری گرفتیم. رییس دانشکده اومد صحنه رو دید و برگشت به ما گفت تقصیر شماست، وقتی فاحشه‌خانه‌ها را می‌بندید، اینا میان اینجا خودشون رو تخلیه می‌کنن! (البته به جای فاحشه لفظ بدتری به کار برد)
بعداً که دختره رو ول کردیم، اون بیرون برگشت به ما گفت برای خودمه، به هرکسی دوست داشته باشم میدم!»
ناخودآگاه یاد بایرام اخراجی‌ها افتادم، اونجا که می‌گفت درود بر صدام یزید کافر!
خلاصه اینکه از مرحله‌ی کشف حجاب به مرحله‌ی جفت‌گیری در خیابان رسیدیم و فقط می‌تونم بگم درود بر فاحشه‌ی تبهکار!
این مسئولین احمق و بعضاً خائنی که به امید کسب کرسی مجلس و افزایش فالوور، با اغتشاشات برخورد لازم را انجام نمی‌دهند، بدانند که اگر شرایط ادامه پیدا کند، مردم انقلابی به صورت آتش به اختیار وارد میدان می‌شوند.
نتیجه‌ی این شکاف و درگیری بین مردم، هرچه باشد، دلخواه شما نخواهد بود. چون اختلاف بین مردم عمیق خواهد شد و مواضع دورو و ریاکارانه‌ی شما، حداقل به مذاق یکی از طرفین دعوا و چه بسا هر دو طرف آن، خوش نخواهد آمد.
لعنت خدا در دنیا و آخرت بر شما باد
به این دو عکس دقت کنید و فرض کنید که وضعیت برعکس می‌بود. تو این ایام وقتی یک بسیجی یا خانوم چادری می‌رفت سمت آشوب‌گرها، وحشیانه‌ترین برخوردها با او صورت می‌گرفت اما اینجا کسی با این خانوم کاری ندارد.
من وجود مشکلات در کشور رو انکار نمی‌کنم، اما اگر قرار بود به طور خشن اعتراض کنم و دست به اغتشاش بزنم، در ابتدا به ترور مسئولین و پس از آن به تخریب ساختمان‌های حکومتی می‌پرداختم. اینطوری مقصر اصلی یعنی حکومت رو مجازات می‌کردم و ازش انتقام می‌گرفتم نه این که بیام مردم بی‌گناه کوچه و خیابان رو بکشم.
به غیر از مسئولین و ساختمان‌های نظامی، اکثر مسئولین و ساختمان‌های حکومتی، از سطح حفاظتی پایینی برخوردار هستند و یا اصلا محافظتی از آن‌ها صورت نمی‌گیرد و بسیار آسیب‌پذیرند.
متاسفانه عمل اغتشاشگران امروزی، مصداقی از شعر زیر است:
به بلخ گنه کرد آهنگری............. به شوشتر زدند گردن مسگری
این چند روز هر جامعه شناسی که در تلویزیون و روزنامه دیدم، از جنبش یا شورش اجتماعی حرف می‌زد نه اغتشاشی که از خارج هدایت می‌شود. (امثال آزاد ارمکی، فیاض، فاضلی و ... )
تازه امروز بعد از حرف‌های رهبری، یک نفر را پیدا کردن که بیاید از مافیای خارجی صحبت کند.
اینها نشانه‌ی مرگ جامعه‌شناسی است. کی بشود یک لگدی به این مرده بزنیم تا بر زمین بیافتد نمی دانم.
