اگر من اغتشاشگر بودم!

من وجود مشکلات در کشور رو انکار نمی‌کنم، اما اگر قرار بود به طور خشن اعتراض کنم و دست به اغتشاش بزنم، در ابتدا به ترور مسئولین و پس از آن به تخریب ساختمان‌های حکومتی می‌پرداختم. اینطوری مقصر اصلی یعنی حکومت رو مجازات می‌کردم و ازش انتقام می‌گرفتم نه این که بیام مردم بی‌گناه کوچه و خیابان رو بکشم.

به غیر از مسئولین و ساختمان‌های نظامی، اکثر مسئولین و ساختمان‌های حکومتی، از سطح حفاظتی پایینی برخوردار هستند و یا اصلا محافظتی از آن‌ها صورت نمی‌گیرد و بسیار آسیب‌پذیرند.

 

متاسفانه عمل اغتشاشگران امروزی، مصداقی از شعر زیر است:

به بلخ گنه کرد آهنگری............. به شوشتر زدند گردن مسگری

 

 

 

مرگ جامعه‌شناسی

این چند روز هر جامعه شناسی که در تلویزیون و روزنامه دیدم، از جنبش یا شورش اجتماعی حرف می‌زد نه اغتشاشی که از خارج هدایت می‌شود. (امثال آزاد ارمکی، فیاض، فاضلی و ... )

تازه امروز بعد از حرف‌های رهبری، یک نفر را پیدا کردن که بیاید از مافیای خارجی صحبت کند.

اینها نشانه‌ی مرگ جامعه‌شناسی است. کی بشود یک لگدی به این مرده بزنیم تا بر زمین بیافتد نمی‌ دانم.