اقتضائات اجتماعی جنگ وجودی

 

 

مطلب زیر را با اقتباس از کتاب تکامل فرهنگی اینگلهارت نوشتم. 

 

در فضای نزاع برای بقا، نوعی بدبینی خصوصا نسبت بیگانه‌ها و تغییرات بر انسان‌ها حاکم می‌شود که کارکرد حفظ جامعه را دارد.

یعنی اگر جامعه‌ای، خطر نابودی را درک کند، دیگر نمی‌تواند به سادگی نسبت به پدیده‌های اجتماعی خوشبین باشد. چرا که با هر تغییری، احتمال نابودی خودش را می‌دهد.

 

از جمله ثمرات این نگاه، انجماد و ثبات فرهنگی جامعه است که جامعه را حفظ می‌کند.

 

در این شرایط، آنکه از تغییرات، خصوصا تغییرات بنیادین صحبت می‌کند، از منظر اجتماعی خائن تلقی می‌شود و باید نابود شود.

 

از جمله‌ی تغییرات بنیادین یا ارتباط با دشمن:

۱. تغییر ادبیات حماسی کشور از دینی-ملی به ملی محض.

۲. درخواست عفو زندانیان سیاسی.

۳. تثبیت عدم مقابله با بی‌حجابی، سگ گردانی و ... .

۴. درخواست مذاکره و ارسال پالس ضعف به دشمن.

۵‌. تبلیغ جایگزینی ساز و سلاح.

۶. ...

 

 

 

ادامه‌ی این روندها، درگیری داخلی در جامعه‌ی ایران را به امری اجتناب‌ناپذیر تبدیل می‌کند.

آل مسعود!

 

قاسمیان مگه چی گفت؟! به نظر حقیر هرچه گفت حق بود!

 

حالا فرضا حرف بدی هم زده باشه، این انفعال و دیاثتی که خیلی‌ها در داخل به خرج میدن، چه سودی داره؟! وقتی ما منفعل بشیم که عربستان جری‌تر میشه!

دلسوزی اکثر این حضرات برای منافع کشور هم اصلا قابل باور نیست. پس قضیه چیه؟

 

 

برای فهم واقعه باید طور دیگری نگاه کنیم:

اگر در وضع این دولت و اعضای اون و حامیانش دقت کنیم، بسیار شبیه آل سعود هستند. برای همین بهشون میگم آل مسعود!

 

رییس دولت که کاسب نهج البلاغه است. خیلی از حامیانش هم اصلا بویی از اسلام و انقلاب نبرده‌اند و عناوین دینی و حوزوی را غصب کرده‌اند.

 

 

الگوی عملی این دولت هم شبیه آل سعود است. هر دو، مسیر پیشرفت را در ارتباط با آمریکا و هضم شدن در جریان جهانی سازی می‌بییند.

 

خب این وسط تکلیف جریان‌های دینی اصیل چه می‌شود؟

طبق الگوی آل سعود، اول از جنبه‌ی قانونی این‌ها رو کنار می‌ذارن، صداشون هم که درآمد، یا می‌فرستند زندان، یا تبعید یا قتل.

 

ولی اولا علمای شیعه مثل جریان آل شیخ و وهابیت عربستان نیست و هشیار و بیدار است. ثانیا آل مسعود قدرت آل سعود را ندارد. لذا فعلا به فحاشی و توهین به علمای انقلابی اکتفا می‌کنند.

 

 

 

راهکار اصلی:

جنگ، جنگ اسلام و کفر است و قضیه‌ی حاج آقا قاسمیان، نوک کوه یخ است. هم آل سعود و آل مسعود را باید مفتضح و بی آبرو کنیم تا مردم فریب نخورند و در تله‌ی کفر و نفاق نیافتند.

 

 

 

 

 

+ چند وقتیه می‌خوام یک مطلبی راجع به شهید رییسی بنویسم، اما جمع نمیشه. انشاالله تموم که شد منتشر می‌کنم.

حکمرانی اقتصادی و دلار زدایی!

 

اقتصاد دلاری در ایران محصول یک جریان خودخواه و فساد طلب است. حالا ممکنه تحت عناوین لیبرالیسم یا نئولیبرالیسم اقتصادی هم قرار بگیرد.

 

این جریان به شما میگه همه چیز رو آزاد بذار تا ما هر غلطی که دلمون می‌خواد بکنیم.

 

بعضی از کارخانه‌های بزرگ، به اسم بازار آزاد، محصولات خودشان را بیشتر از قیمت جهانی به مصرف‌کنندگان داخلی فروختند.

برخی از کارخانه‌های بزرگ با اینکه دلاری هم فروختند، اما دلارهای خارجی را وارد ایران نکردند.

 

خداوکیلی، جلوگیری از قاچاق فولاد و محصولات پتروشیمی راحت‌تره یا دلار؟!

 

 

 

ریشه‌ی همه‌ی این مشکلات در این است اکثر بخش‌های مهم اقتصادی در این کشور، انحصاری است. اگر حکومت ورود نکند، انحصارگران، مردم را بیچاره می‌کنند.

دلار زدایی ۳

 

وقتی زمزمه افزایش دلار شروع میشه، بسیاری از تولیدکنندگان دو راه دارند:

۱. توقف تولید و خرید دلار و سکه و طلا.

۲. ادامه تولید.

 

در حالت ادامه‌ی تولید نیز به دلیل نوسان قیمت موارد اولیه، قیمت محصول نهایی هم نوسان و افزایش پیدا می‌کند به گونه‌ای که مردم مجبور می‌شوند از برخی نیازهای خود دست بکشند. 

در نتیجه بخشی از تولیدکنندگان، مشتری خود را ازدست می‌دهند و مجبور می‌شوند که تولید را تعطیل کنند.

 

 

از یک طرف مشتری نیست و از طرف دیگر نمی‌توانند ارزان بفروشند. کالاها در انبار ذخیره می‌شوند. در عین حال که بازار راکد است، تورم هم رخ می‌دهد.

 

ظاهراً بازارهایی مثل تولید مسکن، پوشاک، کفش و ... در حال ورود به رکود تورمی هستند یا وارد شده‌اند.

درد زایمان توسعه!

 

توسعه و پیشرفت مثل زایمان است. درد و رنج دارد. مسئولان مملکت بسان یک قابله هستند که باید این فرایند زایمان را مدیریت کنند و الا سلامتی مادر و فرزند به خطر می‌افتد.

یکی از مهم‌ترین نظریات شکل گیری انقلاب، توسعه ناموزون است. یعنی بخشی از جامعه از توسعه بهرمند می‌شود اما بخشی دیگر سهمی از توسعه پیدا نمی‌کند و تحت رنج و ظلم و ستم قرار می‌گیرد. در این شرایط است که انقلاب می‌شود.

دهه ۱۳۴۰، دهه طلایی اقتصاد ایران بود و محمدرضا شاه هم فکر می‌کرد در حال توسعه‌ی ایران است، اما در حقیقت با توسعه‌ی ناموزون کشور، مشغول زمینه‌سازی برای انقلاب و نابودی حکومت خود بود!