عبور از پایداری

رای بالاتر رسایی و ثابتی نسبت به قالیباف و آقاتهرانی، نشان می‌دهد که بخش زیادی از بدنه مذهبی، از نخبگان حاکمیتی که مسئولیت‌های اجرایی و سوابق علمی متعدد داشته‌اند ناامید شده‌اند و به اصحاب رسانه پناه برده‌اند.

اگرچه قالیباف و آقاتهرانی به همین میزان حامی و طرفدار داشته‌اند و فعلا خطر از بیخ گوش آن‌ها گذشت، اما خطر جدی‌تر در کمین دولت است.

جریان مذکور، تعلق خاطری به رسایی و ثابتی ندارد و ممکن است از اینها هم عبور کند.

احتمالاً این مسأله در انتخابات ریاست جمهوری بعدی خود را نشان می‌دهد. این جریان منتقد دولت است و اگر دولت خود را اصلاح نکند، می‌تواند برای آن دردسرساز شود.

احیای بی ثمر اغتشاش

اغتشاشی که هدفش به زیر شکم خلاصه می‌شود، فاقد توان هژمونیک است.

بسیاری از آتش بیاران این اغتشاش نیز عده‌ای سیاستمدار و استاد دانشگاه ورشکسته و متقلب هستند که می‌خواهند از نمد برای خود کلاهی بدوزند.

 

تنها چیزی که مثل سال گذشته من رو نگران می‌کنه، عده‌ای مسئول خودباخته و واداده است.

راضیان وضع موجود

یکی از نقدهای اساسی به بسیاری از جامعه‌شناسان، نادیده گرفتن افراد و اقشار ذی نفع در وضع نامطلوب جامعه است. یعنی خیلی ساده انگارانه است که فکر کنیم صرفا با دستور و برنامه و بدون درگیری با صاحبان قدرت و ثروت، می‌توان جامعه را اصلاح کرد.

در جامعه ما افراد و اقشاری وجود دارند که به دنبال سلطه‌ی تام و‌ تمام بر مردم هستند. یک نمونه از این سلطه، حقوق پایین و وضعیت نامناسب کارگران است. نمونه دیگر، بالا کشیدن سرمایه‌ی مردم در بورس است. نمونه‌ی دیگر ترویج بی‌حجابی و بی‌عفتی جهت تکثیر نیروی کار ارزان یعنی زنان و کاهش انتظارات کارگران از طریق فروپاشی خانواده است. و قس علی هذا.

زنان و ساختار قبیلگی

درسته که سال ۵۷ انقلاب شد و به چند هزار سال حکومت قبیله‌ای در ایران پایان داد اما هنوز ساختار قبیلگی کشور از بین نرفته، چون حکومت هنوز نتوانسته کارکردهای قبیله را به طور کامل از او بگیرد.

هنوز که هنوزه، بخشی زیادی از امنیت و اقتصاد افراد، وابسته به خانواده و اقوام است و اگر آدم قوم و خویش درست و حسابی نداشته باشد، کلاهش پس معرکه خواهد بود. در این شرایط، مردها هم محتاج یک نظام پدرسالار قبیلگی خواهند بود چه برسد به زن‌ها. 

 

نتیجه:

تا موقعی که حکومت، توان پذیرش نقش‌های قبیله را ندارد، حرف از مقابله با نظام پدرسالار بیهوده خواهد بود.

 

راه چاره:

حکومت را بیخیال. خود مردم باید نظام‌های همبستگی جدید ایجاد کنند. من به شخصه، روابط دوستی با یک سری رفقای مومن دارم. مثلا در یک مورد قضایی، چندبار شکایت کردم و به نتیجه نرسیدم. رفقا رو جمع کردم و با کمی اغراق، دسته جمعی حمله کردیم و بخشی از حق و‌حقوق را گرفتیم. یعنی رفقام رو جایگزین حکومت کردم.

وقتی معیار همبستگی بین افراد، دین و ایمان افراد باشه، زن هم جایگاه رفیع دینی خودش رو پیدا می‌کنه.

بین ما زن یک نیروی اقتصادی نیست، چون دین نگاه اقتصادی به زن نداره. زن یک عنصر کاملا فرهنگی اجتماعی است. 

فرهنگی است، چون وظیفه اصلی انتقال فرهنگ به نسل بعدی را به عهده دارد. اجتماعی است، چون اکثر روابط خانواده‌ها، حول محور زنان است.

 

اگر حکومت هم دینی بشود و نگاه دینی به زن، در حکومت غالب بشود، مسلما جایگاه زنان هم در جامعه ما دگرگون می‌شود. برای مثال، نظام تحصیلی ما چه در حوزه و چه در دانشگاه، نه تنها مردانه و غیرزنانه بلکه غیرانسانی است.  کسانی که در این نظام تحصیلی به مدارج آخر می‌رسند، یا پولدار و بی دغدغه هستند، یا یه سری آدم بدبخت و بیچاره که برای ادامه تحصیل، مصائب مختلف را تحمل کرده‌اند و دچار آسیب‌های مادی و معنوی مختلف شده‌اند.

اگر من مسئول بودم، قطعا یک نظام تحصیلی متناسب با ویژگی‌های روحی و جسمی زنان طراحی می‌کردم.

ساختارهای حقوقی و فرهنگی و اقتصادی و ...، همگی باید براساس نگاه دین متحول شوند. «زن سرپرست خانوار» برای جمهوری اسلامی یک فحش است! در یک جامعه اسلامی، زنان اصلا نباید دغدغه اقتصادی داشته باشند، چه برسد به اینکه سرپرست خانوار باشند.

 

 

+ دوره سطح چهار جامعه الزهرا (سلام الله علیها) که معادل دکتری حساب میشه، شامل ۸۰ واحد درسی است که ۲۰ واحد پایان نامه و ۶۰ واحد کلاس است. مسئولان این مرکز دینی، اینقدر درک و توجه نداشته‌اند که یک زن متدین معمولی، در آن سن، صاحب خانواده و فرزند است و امکان حضور در دوره را ندارد. این وضعیت یک نهاد دینی است، شما خودتان وضعیت جاهای دیگر را حدس بزنید.

 

 

ما یک اقلیت هستیم

ساسنور بیانات رهبری و شهید سلیمانی راجع به حجاب توسط بسیاری از رسانه‌ها، اعم اصلاح طلب و اصولگرا ( اعم از جبهه پایداری و غیرپایداری)، نشانگر آن است که طرفداران حجاب حتی اگر جمعیت زیادی هم داشته باشند، در نظام سیاسی، سهم کمی از قدرت دارند و تنها یک اقلیت هستند.

 

ما باید مثل یک اقلیت محروم، برنامه ریزی و حرکت کنیم.

 

 

چرا عالمان و دانشمندان سلبریتی نمی‌شوند؟!

چرا عالمان و دانشمندان سلبریتی نمی‌شوند؟!

 

علم از سنخ کلیات است.
مدرک کلیات عقل است.
اکثر مردم بهره‌ی چندانی از عقل ندارند.
نتیجه:
اکثر مردم اصلا توان فهم ارزش علم را ندارند چه برسد به اینکه بخواهند قدر و ارزش عالمان و دانشمندان را بدانند، لذا عالمان و دانشمندان، به طور عادی مشهور و محبوب نخواهند شد. مگر در یک مدینه‌ی بسیار بسیار فاضله.

چرا بازیگران و ورزشکاران، سلریبتی می‌شوند؟

جون اکثر مردم غالبا از وهم و خیال تبعیت می‌کنند و قهرمانان دنیای وهم و خیال، بازیگران و ورزشکاران هستند.

البته حتی در مدینه‌ی فاضله‌ی فارابی هم بیشتر مردم تابع خیال هستند و فارابی چاره‌ی کار را، نشان دادن راه درست به مردم، از طریق امور خیالی می‌داند.

لذا چاره‌ی کار، مدیریت فضای خیالی جامعه توسط عقلا و کنترل سلبریتی‌ها است.

امام خمینی بدون نت چطوری انقلاب کرد؟

 

براساس نظریه‌ی نخبه گرایی سازمانی، برای تحلیل تغییرات و تحولات اجتماعی، باید به دنبال رد پای سازمان‌های نخبگانی بود.

در اغتشاشات اخیر، بسیاری از نخبگانی که رهبری این اغتشاشات را به عهده داشتند در خارج از کشور بودند، آن‌هایی هم که داخل بودند، ارتباطشان با یکدیگر یا با مردم تنها از طریق نرم‌افزارهای اینترنتی خارجی بود لذا با قطع شدن اینترنت بین الملل، سازمان نخبگانی اغتشاشات از هم فروپاشید.

اما در انقلاب ۵۷، غالب نخبگان و رهبران انقلاب در ایران حضور داشتند و سازماندهی آن‌ها مبتنی بر ساختارهای اجتماعی سنتی نظیر مسجد و بازار بود که تخریب این ساختارهای سنتی کار بسیار سخت و حتی ناشدنی بود، برخلاف اینترنت بین الملل که تنها با فشردن چند دکمه قطع می‌شود.

نخبگان فساد

طبق نظریه نخبه‌گرایی سازمانی، همه‌ی تغییر و تحولات جامعه زیر سر نخبه‌هایی است که به طور سازمان یافته دارن با هم کار می‌کنند.

 

در مساله‌ی حجاب، نخبگان مروج برهنگی و بی حیایی، خیلی آزادانه و سازمان یافته دارن برای خودشون کار می کنن. طبق نظریه نخبه گرایی سازمانی، تا موقعی که اینها دارند آزادانه و هماهنگ کار می‌کنند، شما هرچی کار فرهنگی و قانونی و قضایی روی مردم انجام بدی هیچ فایده ندارد.

راه حل چیست؟

باید ارتباط سازمانی این نخبگان از بین برود.  طوری که نتونن هماهنگ با هم کار کنند.

 

وقتی سازمان نخبگان مروجان فساد (مثل بعضی از سلبریتی ها و مدل‌ها و ...) از بین رفت. این نخبگان مذهبی هستند که به طور سازمان یافته باید وارد میدان شوند. 

گشت کاریکاتوری

وقتی بدحجابی در دستگاه‌های فرهنگی کشور، خصوصا سینما ترویج می‌شود و مسئولان قضایی نمی‌توانند دستگاه‌های متولی و عمال آن‌ها را کنترل کنند، برخورد قضایی با مردم بدحجاب بیچاره که تحت تعلیم همین دستگاه‌ها قرار دارند، چیزی جز یک برخورد کاریکاتوری نیست.

این کاریکاتور، آبروی نظام را می‌برد.

برای اصلاح امر، یا باید با مروجین بدحجابی هم برخورد شود یا اینکه دست از سر مردم برداشت. حداقل در جرم‌هایی با مردم برخورد شود که خود حکومت مروج آن نیست.

 

(بر اساس نظریه نخبه‌گرایی، باید سراغ شاخه‌های اصلی رفت نه مردم بیچاره که در انتهای امور قرار دارند و غالبا صرفا مصرف کننده هستند.)

 

انشاالله راجع به #نخبه‌گرایی و جایگاه آن در اندیشه‌ی مسلمین بعدا مطالبی خواهم نوشت.