پزشکیان در مصاحبه با خبرنگار آمریکایی، بی‌غیرتی وحشتناکی از خودش نشون داد.
مرگ بر آمریکا را تقریباً انکار کرد.
با فتوای دو مرجع هم مخالفت کرد.
برخی از حامیانش هم، مدافع ترامپ شده‌اند.
حسابی بخشی از مردم را عصبانی کرده است.
زمینه‌های قبلی برای دوقطبی هم که وجود داشت.
دور و برش هم که پر از جاسوس است.
جون میده ترورش کنن تا مملکت شلوغ بشه.
#عثمان
۱. غزوه بنی قینقاع:
علت جنگ: اهانت به یک زن مسلمان و قتل یک مرد مسلمان
واکنش مسلمانان: تبعید یهودیان بنی قینقاع
۲. غزوه بنی نضیر:
علت: توطئه برای قتل پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله
واکنش مسلمانان: تبعید یهودیان بنی نضیر
۳. غزوه بنی قریظه:
علت: همدستی با کفار در جنگ احزاب
واکنش مسلمانان: قتل بخشی از یهودیان بنی قریظه و اسارت دیگران
۴. غزوه خیبر:
علت: توطئه علیه مسلمانان
واکنش مسلمانان: حمله به خیبر، قتل و اسارات بخشی از یهودیان و صلح با بخشی دیگر مبنی بر ترک خیبر
۵. فتح مکه:
علت: نقض صبح حدیبیه
واکنش مسلمانان: فتح مکه
جمع بندی:
واکنش جامعه‌ی اسلامی در مقابل تعرضات دشمنان باید بسیار شدید باشد و صرفا به مقابله به مثل اکتفا نشود.
حتی کانون‌های توطئه نیز باید از بین بروند.
در کربلا امام حسین علیه السلام را شهید کردند.
اما بسیاری از شیعیان و مسلمانان حواسشان بود که در تله جنگ با یزید نیفتند!
امام حسین علیه السلام به خاطر اینکه ما آدم بشویم، از همه چیز گذشت، از جان و مال و خانواده و ... .
ولی بعضی از ما، به خاطر آدم شدن خودمان حاضر نیستیم از بعضی از این چیزها بگذریم!
یکی از درس‌هایی که از کربلا می‌گیریم این است که دشمن در ضربه زدن به جریان حق هیچ خط قرمزی ندارد.
هر ضربه‌ای که بتواند وارد می‌کند. چیزی که امروز در غزه می‌بینیم.
قال المسعودی: «.. و کان رسول اللّه «صلى اللّه علیه و آله» بعد أن قتل جعفر بن أبی طالب الطیار بمؤتة من أرض الشام، لا یبعث بعلی فی وجه من الوجوه إلا و یقول: رَبِّ لا تَذَرْنِی فَرْداً وَ أَنْتَ خَیْرُ الْوارِثِینَ[1]»[2].
بعد از شهادت جناب جعفر بن ابی طالب در جنگ موته، رسول اکرم (صلّی الله علیه و آله)، امام علی (علیه‌السّلام) را به جایی نمی‌فرستادند، مگر این که این آیه از قرآن را می‌خواندند: «پروردگارا! من را تنها مگذار و تو بهترین وارثانی!»
و نقول:
إن هذه الکلمة تعنی: أن جمیع من کان حول رسول اللّه «صلى اللّه علیه و آله»، ممن تدّعى لهم المقامات و الکرامات، لا یفید، و لا یؤثر فی رفع الوحدة عن رسول اللّه «صلى اللّه علیه و آله»، و لیس فیهم من یصلح أن یکون استمرارا له «صلى اللّه علیه و آله».
و علی وحده هو الذی یصلح لوراثته «صلى اللّه علیه و آله»، لأنه هو الذی یحمل میزاته و صفاته، و سائر مکنوناته، و یعکس صورته الحقیقیة، و یذکر الناس به، بکل ما لهذه الکلمة من معنى .. تماما کما کان یحیى یمثل زکریا فی حقیقته و فی إنسانیته، و هو استمرار له فی کل وجوده.[3]
معنای این مطلب این است که همه‌ی آن‌هایی که اطراف رسول اکرم (صلّی الله علیه و آله) بودند و ادعای مقام و کرامات برای آن‌ها می‌شد، حضورشان تنهایی آن حضرت را بر طرف نمی‌کرد و تنها کسی که شایستگی جانشینی ایشان را داشت، امیرالمونین علی (علیه‌السّلام) بودند. آیه‌ای هم که رسول اکرم (صلّی الله علیه و آله) می‌خوانند، همان آیه‌ای است که به دعای حضرت زکریا (علیه‌السّلام)، برای صاحب فرزند و وارث‌دار شدن دلالت دارد.
در یک نقل تاریخی به نقل از عمر بن خطاب آمده است: (ترجمه روان و آزاد)
عمر بن خطاب: «ما در روز اُحُد با نبی اعظم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) بیعت کردیم که فرار نکنیم و اگر کسی فرار کند، گمراه است و اگر کسی کشته شود، شهید»
(خلاصه ماجرا از خودم: اما به غیر از امیرالمونین (علیه‌السّلام) همگی فرار کردند، در این حین، امیرالمونین (علیه‌السّلام) به عمر و دیگر کسانی که فرار می‌کردند رو می‌کنند)
عمر بن خطاب « علی بن ابی طالب (علیه‌السّلام) گفت: کجا می‌روید؟ به سمت آتش جهنم فرار می‌کنید! ... بیعت کردید سپس بیعت خود را شکستید، به خدا قسم شما نسبت به کفاری که می‌کُشَم به قتل اولی‌ترید!»
منبع:
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج20، ص: 53
تفسیر القمی، ج1، ص: 115
البرهان فی تفسیر القرآن، ج1، ص: 682
وقتی این ماجرا را خواندم، با خودم گفتم این انقلابی‌نماها که در صفوف انقلابیون نفوذ کرده‌اند و در مواقع سختی از پذیرش هزینه‌ی انقلابیگری فرار می‌کنند، اولی به مقابله و مواجه هستند.
بخشی از نامه‌ی امام على (علیه‌السّلام) به فرماندهان سپاه
بسم اللّه الرحمن الرحیم از بنده خدا على، امیر مؤمنان:
... حق شما بر من آن است که جز اسرار جنگى، رازى را از شما پنهان ندارم و جز در حکم شرعى، کارى بى مشورت شما نگذرانم و پرداخت حقوقى را که شایسته شماست به عهده تأخیر نیفکنم...
پیکار صفین، ص 150
کنا عند أبی جعفر «علیه السلام»، فذکرنا ما أحدث الناس بعد نبیهم «صلى اللّه علیه و آله»، و استذلالهم أمیر المؤمنین «علیه السلام»، فقال رجل من القوم: أصلحک اللّه، فأین کان عز بنی هاشم و ما کانوا فیه من العدد؟!
فقال أبو جعفر «علیه السلام»: و من کان بقی من بنی هاشم؟ إنما کان جعفر و حمزة فمضیا، و بقی معه رجلان ضعیفان ذلیلان، حدیثا عهد بالإسلام: عباس، و عقیل. و کانا من الطلقاء.
أما و اللّه، لو أن حمزة و جعفرا کانا بحضرتهما، ما وصلا إلى ما وصلا إلیه، و لو کانا شاهدیهما لأتلفا نفسیهما»
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج8، ص: 189 , 190
ترجمه روان و آزاد:
راوی می‌گوید نزد امام محمدباقر (علیه‌السبلام) نشسته بودیم و از وقایعی که بعد از نبی اعظم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) رخ داد و اینکه امیرالمونین (علیه‌السّلام) را رها کردند بحث کردیم. یکی از افراد خطاب به امام گفت: خدا خیرت بده، عزت و اقتدار بنی‌هاشم کجا بود که اینطوری شد؟
امام محمد باقر (علیه‌السّلام) فرمودند: «از بنی هاشم چه کسی مانده بود؟ آن‌هایی که اقتدار داشتند، حمزه و جعفر بودند که شهید شدند، دو تا از بنی هاشم همراه امیرالمونین (علیه‌السّلام) باقی ماندند که که ضعیف و ذلیل بودند یعنی عباس و عقیل، که این دو نفر تازه مسلمان شده بودند و از آزادشدگان در روز فتح مکه بودند.
اگر حمزه و جعفر حضور داشتند، آن دو نفر یعنی ابوبکر و عمر، به خواسته‌ی خود نمی‌رسیدند، و اگر شاهد آن ماجرا بودند، ابوبکر و عمر را از بین می‌بردند.»
