تمرین جامعه‌شناسی

فساد در جمهوری اسلامی ایران به حد زیادی گسترده شده است. البته این به معنای فاسد شدن کل نظام نیست، بلکه نظام تا الان مقاومت کرده است، اما به جایی رسیده‌ایم که یا باید مفسدین را نابود کنیم یا نظام جمهوری اسلامی نابود شود. فرضیه‌ی کودتا اینجا وارد می‌شود. یعنی جریان فساد به دنبال تغییر حکومت است و نامه‌ی پیرکفتار سیاسی (میرحسین موسوی) مبنی بر تشکیل مجلس موسسان و رفراندوم و حمایت ۸۰۰ نفر بی سروپای سیاسی، در ادامه‌ی همین روند است.

اما چه نشانه‌ای بر گسترش فساد در مملکت هست؟

شاهد اول: بسیاری از بحران‌های کشور را که پیگیری می‌کنیم، به شخصی به نام بیژن زنگنه می‌رسیم. او متهم اصلی پرونده کرسنت است. البته این تنها یکی از جرائم این شخص است. او ترک فعل‌های فراوانی دارد که شاید بتوان بسیاری از آن‌ها را خیانت نامید. با این حال، به جای اینکه چنین شخصی محاکمه شود، توسط پزشکیان که بعدتر رییس جمهور ایران شد، مورد دفاع قرار گرفت.

اگر فساد زنگنه، یک فساد شخصی بود، احتمالاً تا الان محاکمه و چه بسا اعدام شده بود و کلی تبلیغات برای پاکدستی مسئولان صورت می‌گرفت اما ظاهراً زنگه مانند جفری اپستین، خیلی‌ها را آلوده کرده است و ... .

شاهد دوم: فاجعه‌ی مکانیسم ماشه هم دارد آشکار می‌شود و آقایان هیچ واکنش درخوری ندارند.

البته مکانیسم ماشه، تاثیرات اقتصادی خاصی ندارد و جنبه‌ی مهم آن، آبروریزی در سطح بین‌المللی است. 

در داخل ایران، خائنینی نظیر ظریف باید جواب بدهند که ثمره‌ی برجام چه شد؟! این همه خسارت دادیم و در پایان با فعال شدن مکانیسم ماشه، همان اندک فواید صوری و ظاهری هم از بین رفت.

در سطح بین‌المللی هم ایران به آیینه‌ی عبرت دیگر کشورها تبدیل می‌شود که با غرب مذاکره نکنند یا حداقل خوشبین نباشند.

اگر این حضرات محاکمه نشدند، مطمئن باشید که خیلی‌ها در این مملکت، نه مسلمان هستند و نه ایرانی که اینگونه با خائنان مماشات می‌کنند. و نه تنها مماشات می‌کنند بلکه همراهی هم می‌کنند. 

ظریف تنها یک شخص فاسد نیست بلکه سرریز یک جریان بزرگ فساد است.