تمرین جامعه‌شناسی

ایتا: جزیره یا نوار؟! (ق۱)

من از گذشته‌های دور نسبت به اکثر مسئولان بدبین بوده و هستم. در یکی دو سال اخیر هم این اندیشه را ذیل نظریه‌های اقلیت در جامعه‌شناسی پر و بال دادم و گفتم که مردم مذهبی، ولو اینکه فکر می‌کنند در اکثریت هستند، باید حالت اقلیت به خود بگیرند و مانند یک اقلیت تحت ستم و ظلم کنش‌گری کنند.

یکی از مواردی که باید بهش بدبین بود، ایتا است. و دقیقا چون چاره‌ای جز استفاده از ایتا نداریم، باید با احتیاط از آن استفاده کنیم.

وضعیت ایتا، شبیه آرمانشهری خیالی است که همه در آن خوشحال هستند اما درحال تبدیل شدن به مسلخ است. یعنی اوایل، شاید یک جای امنی برای مذهبی‌ها به شمار می‌آمد اما کم کم با مسدود شدن کانال‌های انقلابی و فیلتر شدن بعضی از اخبار، تقریبا مطمئن شدم که عده‌ای در پشت صحنه، در تلاش برای مدیریت مردم مذهبی هستند. البته این افراد لزوما مالکان ایتا نیستند و بحث فراتر از آن است.

لایحه‌‌ی اخیر دولت مبنی بر مقابله با اخبار کذب هم به نظرم برای کنترل بیشتر سکوهای داخلی خصوصا ایتا است. چون اکثر موارد این قانون، راجع به سکوهای خارجی اصلا امکان اجرا ندارد. یعنی این قانون، تقریبا فقط دست افراد داخلی را می‌بندد نه خارجی.

حتی اگر مثل من بدبین هم نباشید، نباید از این قانون طرفداری کنید: نتیجه خوشبینانه به این قانون این است که شکاف بین کاربران سکوهای داخلی و خارجی بیشتر می‌شود و در نتیجه دو قطبی موجود در جامعه، افزایش پیدا می‌کند.