یکی از اشتباهات بنده و امثال بنده این بود که فکر می‌کردیم باید به سبک مردم کشورهای دیگه از مقاومت حمایت کنیم.
تجمع حمایتی و تحریم کالای مرتبط با اسرائیل خوب است ولی سطح مردم ما از این بالاتر است.
ما باید فرهنگ جهاد را بین مردم ترویج می‌کردیم.
از زمان عملیات وعده صادق ۲، تنها تنش اقتصادی واقعی که شنیدم، تعطیلی پروژه‌های عمرانی دستگاه‌های نظامی بود.
یعنی نیروهای نظامی ایران، برای جلوگیری از خسارت شدید مالی و انسانی، پروژه‌های عمرانی خود را تعطیل کردند.
بعضی دستگاه‌های نظامی هم برای کاهش تلفات احتمالی، برخی نیروهای خود را به مرخصی اجباری فرستادند.
می‌توان گفت گرانی‌ها اخیر، ناشی از سوء مدیریت دولت و حذف ارزهای یارانه‌ای است.
اینکه دولت در شرایطی که تراز تجاری دلاری ما مثبت است، بگوید پول وام فرزندآوری و ازدواج ندارد، عجیب است.
اینکه ارزهای یارانه‌ای را حذف می‌کند عجیب است.
امیدوارم دولت آقای پزشکیان، از سرمایه‌های اسرائیل نباشد.
جنگ، داشته‌های واقعی ما را به ما نشان می‌دهد.
وقتی جامعه‌ی ایران، شیرینی استفاده از موشک را چشید، تقریباً محال است که اجازه دهد برجام موشکی به وقوع پیوندد.
ای کاش شیرینی انرژی هسته‌ای را قبل از دوران روحانی می‌چشیدیم.
ترول‌ها همون اوباش فضای مجازی هستند که اقدام به حمله و تخریب در فضای مجازی می‌کنند.
چند ماهی هست که بنده و خیلی از دوستان، گرفتار این ترول‌ها شدیم.
این فضا پس از پیروزی پزشکیان تشدید شد.
البته اصل حمله‌ی ترول‌ها عجیب نیست، اما دو نکته عجیب در این ترول‌ها وجود دارد:
۱. این ترول‌ها در فضاهای داخلی نظیر ایتا، ویراستی و بلاگ به تخریب و توهین و ... اقدام می‌کنند.
۲. این ترول‌ها با ادبیات‌های تند، ما را متهم به تحجر و تندروی و ... می‌کنند!
این پدیده، با فضای مذهبی و ادعای اعتدال و میانه‌روی سازگار نیست. به نظر می‌رسد که یک پروژه‌ای در کار است!
فضای جنگ کشور موجب وفاق حقیقی شد.
بخش زیادی از مردم با افکار و عقاید مختلف، در مقابل دشمن واحد و پشت رهبر واحد، همگی به صف شدند.
جنگ از جهت روانی موجب فراموشی بسیاری از آرزوهای مادی و توجه مردم به معنویت می‌شود.
سایه‌ی جنگ به تنهایی کار هزاران منبر وعظ را می‌کند.
پ.ن: ما جنگ طلب و آغاز کننده جنگ نیستیم. اما از جنگ هم واهمه نداریم.
یک سال قبل خیلی‌ها از جمله خود من فکر می‌کردیم که با نبرد فرسایشی می‌شود اسرائیل را نابود کرد.
اما تجربه‌ی یک سال گذشته نشان می‌دهد که آمریکا و اسرائیل آنقدر در منطقه منافع دارند که مصائب نبرد فرسایشی را تحمل می‌کنند.
اما نبرد مستقیم و نهایی هم مشکلاتی دارد، از جمله اینکه خسارت و تلفات مادی و جانی اجتناب ناپذیر است. منافقین داخلی فراوان و قدرتمند هستند. مومنین هم نگران افکار عمومی.
چاره چیست؟
از یک سو باید افکار عمومی را برای جنگ آماده کنیم.
از سوی دیگر نیروهای نظامی باید اسرائیل را به گونه‌ای تحریک کنند که او نبرد مستقیم و نهایی را با ایران آغاز کند.
با توجه به واکنش‌های اسرائیل به حمله دیشب، شاید بتوان این اقدام ایران را نوعی تحریک اسرائیل دانست.
بنده که مدام دعا می‌کنم اسرائیل به حمله دیشب پاسخ بدهد.
طبق اخباری که شنیده‌ام می‌نویسم:
۱. اسرائیل بعد از چند عملیات علیه جبهه مقاومت، به شدت روحیه گرفته بود و حتی شب حمله زمینی به لبنان، ایران را تهدید کرده بود که از جهت روانی لازم بود این معادله تغییر کند و اسرائیل تضعیف شود.
۲. حزب‌الله لبنان اخیرا ضربات سنگینی دریافت کرده بود و این حمله ایران، نوعی تنفس برای آن‌ها جهت ترمیم و بازسازی هم می‌تواند محسوب شود.
امروز خبری از ادامه حمله زمینی نبود.
۳. ایران دیشب فقط تاسیسات غالبا نظامی را مورد حمله قرار داد.
این ماجرا نشان می‌دهد که ایران هنوز به دنبال نبرد فرسایشی است.
اگرچه مخالف نبرد فرسایشی هستیم، اما بی دستاورد نیست. بالاخره ترمیم خسارات وارد شده به اسرائیل زمان و هزینه بالایی احتیاج دارد.
جدای از این، نقطه قوت اسرائیل، جنگنده‌های آن است و ما به نوعی نقطه قوت اسرائیل را تضعیف کردیم و نشان دادیم که می‌توانیم آن را نابود کنیم.
در این چند سالی که مشغول مطالعه جامعه‌شناسی هستم، به این نتیجه راجع به جریان مارکسیستی و انتقادی رسیدم:
۱. نقد‌هاشون به شدت دقیق و عمیق است.
۲. راه کارهاشون چندان دقیق و مناسب نیست.
یعنی از جهت سلبی خیلی قابل استفاده هستند.
از جهت ایجابی چندان قابل استفاده نیستند.
مثال امروزش تحلیل‌های علیزاده است. ببینید کسی با این دقت و قوت نقد کرده یا نه؟
معاویه مکرر به سرزمین‌های تحت حکومت امیرالمومنین علی علیه السلام حمله می‌کرد، اما مردم حاضر به جنگ نبودند، نه برای منافع دنیوی و نه برای منافع اخروی.
بالاخره جنگ به خانه‌های مردم کوفه رسید و هنوز که هنوزه، مردم کوفه عزت و شکوه از دست رفته را بازیافته‌اند.
