۱. ورود علنی ایران در این جنگ دیگر مانند قبل نیست. قبلا ذیل انتقام و خونخواهی ورود می‌کردیم. الان دیگر رسماً باید به عنوان جهاد و پشتیبان حزب الله وارد شویم.
۲. رهبری از موضع قدرت پیام دادند که باید وارد جنگ شویم. یعنی سیاست مذاکره خصوصا از موضع ضعف، منتفی است.
در کربلا امام حسین علیه السلام را شهید کردند.
اما بسیاری از شیعیان و مسلمانان حواسشان بود که در تله جنگ با یزید نیفتند!
در زمان تصویب قطعنامه‌ی 598، بخش‌هایی از خاک ایران دست عراق ماند.
امام از این قطعنامه به عنوان جام زهر یاد می‌کنند.
بسیاری از همان‌هایی که جام زهر را به امام تحمیل کردند و هیچ تعصبی روی خاک این مملکت نداشتند، هنوز هم در قدرت هستند!
https://irdc.ir/0001v8
اقدام به ترور سید حسن نصرالله از نتیجه ترور مهم‌تر است!
اگر اندکی عقل و غیرت در مسئولین نظامی ما باشد، باید در اسرع وقت به اسرائیل حمله کنند!
نباید به سخنان برخی مسئولان دیوث وطن فروش تجزیه طلب توجه کنند!
اگر ما حمله نکنیم، به زودی باید در ایران با دشمن بجنگیم!
شاید نفوذی‌ها و منافقین داخلی به دنبال همین باشند. چون سال ۴۰۱ نتوانستند به تنهایی کار را تمام کنند، می‌خواهند پای اسرائیل را به داخل باز کنند و با کمک هم، کار انقلاب را یکسره کنند!
از منظر دورکیم در کتاب صور بنیادین حیات دینی:
بقای یک جامعه، وابسته به زنده ماندن آرمان‌های آن جامعه است.
انقلاب و بازآفرینی یک جامعه نیز وابسته به شکل‌گیری آرمان‌های جدید است.
امیدوارم به عصری برنگردیم که سیاست عده‌ای همان دیاثت آن‌ها و دیاثت آن‌ها همان سیاستشان باشد!
