یادداشت‌های شخصی بنده

پساپادشاهی

غالبا وقتی حکومت های پادشاهی ضعیف میشن، طائفه‌های کوچک قدرت می‌گیرند و بعداز سقوط هر حکومت پادشاهی، شاهد جنگ و حاکمیت‌های ملوک الطوایفی هستیم تا اینکه یک طایفه‌ی دیگر به قدرت برسد.

در چند قرن اخیر، به غیر از قدرت‌های طایفه‌ای، قدرت‌های غیر طایفه‌ای هم ظهور کردند و کم کم شاهد سقوط کامل حکومت‌های پادشاهی هستیم. اما اینطور نیست که فرهنگ پادشاهی هم یک شبه سقوط کند، بلکه حتی در نظام دموکراسی یا مردم‌سالاری پس از پادشاهی هم هنوز فرهنگ و اندیشه‌ی پادشاهی وجود دارد، لذا انقلاب‌ها غالبا ناقص هستند و تکامل آن‌ها نیازمند زمان است.

انقلاب ناقص ایران

پس از سقوط پهلوی نیز فرهنگ پادشاهی در ایران از بین نرفت و احزاب سیاسی به مانند طوایف مختلف شکل گرفتند. البته در اوایل انقلاب تا انتهای دوره احمدی‌نژاد، این قبایل بعد فکری و اندیشه‌ای هم داشتند، اما از دوران روحانی، نقاب اندیشه از صورت قبایل افتاد و عرصه‌ی سیاسی ایران، رسما به جنگ قبایل تبدیل شد. تورم و برجام و حجاب، همگی بهانه‌ای برای کسب قدرت است.

راه حل:

زمان کنونی اوج قبیله‌گرایی است، چون هر سه اصلی مملکت، دست یک قبیله افتاده است و این قبیله، بی‌مهابا در حال پیگیری منافع خود است. راه نجات کوتاه مدت این است در نزدیک‌ترین انتخابات، یعنی انتخابات مجلس، این یکدستی را از بین ببریم. ولو بلغ ما بلغ. البته ترجیح این است که به افراد و گروه‌هایی رای بدهیم که ‌تابع اندیشه هستند نه شخص و گروه.