ابن خلدون میگه که مردم بادیه نشین، به شرایط سخت عادت دارند ولی مردم شهر، در رفاه و آسایش هستند و مقاومت کمتری دارند. در نتیجه مردم بادیه بر شهر غلبه می‌کنند و حاکم می‌شوند. همین حاکمان جدید در رفاه قرار می‌گیرند و مقاومت آن‌ها کمتر می‌شود و در برابر حمله دیگر بادیه نشینان آسیب می‌بینند.
همین تفاوت بین ایران و یمن هم وجود دارد. یمنی‌ها در شرایط سخت و با امکانات کم قرار دارند و مقاومت بیشتری دارند. اما ایرانیان در رفاه بیشتری قرار دارند و حاضر به تحمل بسیاری از سختی‌ها نیستند.
نتیجه این میشه که یمن می‌ره خط مقدم جنگ اما ایران فقط پشتیبانی می‌کنه.
این چرخه رو جاهای مختلف می‌تونید مشاهده کنید. مثل احزاب و جریان‌های سیاسی که وقتی به قدرت نرسیدند، خیلی انقلابی هستند اما وقتی به قدرت و امکانات می‌رسند، به شدت محافظه‌کار می‌شوند.
