یادداشت‌های شخصی بنده

دولت نظامی و غیرنظامی، یک دو قطبی کاذب است که در  برخی رسانه‌ها ایجاد شده است. چرا که در بسیاری از غیرنظامیانِ ما نیز، اخلاق نظامی وجود دارد.

تقریبا فرقی بین اصولگرا و اصلاح‌طلب نیست و اکثر احزاب و گروه‌های سیاسی، تصورشان از مردم، مانند تصور یک فرمانده از سرباز است و فقط تبعیت محض و بی چون و چرا را از مردم انتظار دارند.  شاهد ماجرا: بیشتر تصمیمات مهم پشت درهای بسته گرفته می‌شود و مردم در جریان امور مهم قرار نمی‌گیرند و فقط روز انتخابات، باید بیایند به لیست‌هایی که معلوم نیست چگونه بسته شده است، رای بدهند.

آن دسته از تصمیم‌های به ظاهر مهم که مردم در جریان آن قرار می‌گیرند نیز، در آخر، نه سر آن مشخص می‌شود، نه ته آن، مانند قانون مالیات بر خانه‌های خالی یا بحث شفافیت آرا!