یادداشت‌های شخصی بنده

این ایام اصلا حال و حوصله‌ی بحث سیاسی ندارم. اصلا حوصله‌ی مطالعه‌ی خبر رو هم ندارم و از اکثر قریب به اتفاق کانا‌ل‌های سیاسی و خبری هم خارج شدم.

ولی این چند روزه یک خبری منتشر شد که نشان از تحول مهمی داشت و اون حضور بانوان در ورزشگاه بود.

به شخصه به دلیل تقید مذهبی مخالف این امر هستم و ما حتی توی خونه‌ی خودمون هم پخش زنده‌ی برخی مسابقات ورزشی مثل فوتبال رو نگاه نمی‌کنیم. (به دلیل فتوای مقام معظم رهبری مبنی بر جایز نبودن تماشای این مسابقات برای خانم‌ها)

البته ممکنه بگید که هزارتا منکر تو این مملکت هست، اینم روش. اما این یکی فرق می‌کنه. چرا فرق می‌کنه؟

چون در دولت‌های گذشته، شخص مقام معظم رهبری و مراجع چندین بار به این مساله به طور مصداقی ورود کردن و این حرکت دولت فعلی، دهن کجی شدیدی به مقام معظم رهبری و مراجع است. نکته‌ی مهم ماجرا اینه که بخش زیادی از حامیان آقای رئیسی، قشر متدین و ولایت‌مدار جامعه هستن و این دهن کجی به ولایت، طرفداران اقای رئیسی رو ناامید می‌کنه.

حتی اگر ناامید هم نشن، تا حدی منزوی خواهند شد. برای مثال از این بعد، دولت فعلی برای هر کاری که بخواهد از ظرفیت مقام ولایت استفاده کند، با تو دهنی شدید مخالفین مواجه خواهد شد. حرف مخالفین این خواهد بود: ولایت ملعبه‌ی دست شما شده است تا به اهداف خودتان برسید، و الا برای خودتان هم ارزشی ندارد.

در این مطلب که چند روز بعد از انتخابات نوشتم، پیش‌‌بینی می‌کردم دولت آقای رئیسی با این مشکلات مواجه بشه، اما این حد از ناشی‌گری رو واقعا حدس نمی‌زدم.

یکی از کارهایی که برای جلوگیری از این سرمایه‌سوزی می‌تونستن انجام بدن، این بود که بگن این مساله موقتیه و ما به خاطر فشارهای خارجی این کار رو کردیم. اما نه تنها این رو نگفتن، بلکه گفتن ما خودمون اعتقادمون همینه! یعنی مسئولین دولت آقای رئیسی از جمله همین خانم خزعلی، رسما اعلام کردن که ما فکر فاسدی داریم و اینگونه پل‌های پشت سرشون رو هم خراب کردن.

این وسط اعتبار و آبروی مراجع هم از بین میره. چون زمان احمدی‌نژاد شدیدا به این مساله ورود کردن. اما الان تقریبا همه‌شون سکوت کردن. با این کار دولت، رسما باب تهمت و توهین به مراجع هم باز میشه.