ما باختیم اما بد نشد
حقیقتا موافق پیروزی ایران نبودم، اما برای آنکه در صف ضد انقلاب قرار نگیرم، زودتر این مطلب رو ننوشتم. اما الان که چند روزی از باخت ایران به آمریکا گذشته و هیجانات فروکش کرده این مطلب رو می‌نویسم:
مخاطبین قدیمی این وبلاگ می‌دونن که من با ورزش قهرمانی مخالفم و اون رو زاییده‌ی شهوت و غضب و مانع عقلانیت جامعه میدونم اما اگر این مطلب رو هم کنار بذاریم، حذف ایران خیلی هم بد نشد.
اگر تیم ایران به دور بعد صعود می‌کرد، بازیکنان تیم ملی تبدیل به قهرمانان ملی می‌شدند. حالا فکر کنید آدم‌هایی که خبر مشکلات اخلاقیشون قاره‌های مختلف رو درنوردیده، بشن قهرمان ملی و الگوی جوانان، چه شود؟! فعلا همین حسن یزدانی الگو باشه بهتره.
مطلب بعدی اینکه دشمن از طریق فوتبال، به دین و فرهنگ و حاکمیت ملی ما حمله کرده است. اگر اینها پیروز می‌شدند، ضربه‌ای که در آینده به کشور وارد می‌شد قطعا قوی‌تر می‌بود. خصوصا با این نابخردی که مذهبی‌ها در این دوره به خرج دادن و برای حمایت از تیم ملی، از دین و فرهنگ و سیاست مایه گذاشتن.
(از عجایب روزگار اینه که یه عده مذهبی دستی دستی تیشه به ریشه‌ی دین و حاکمیت ملی می‌زنن، بعدا انتظار دارند که دعاهاشون مستجاب بشه)
عجیب بود این مطلب ...
متاسفم که هنوز اهمیت وحدت و یکپارچگی ملی_ فارغ از حزب و رنگ و جناح_ رو درک نکردید . متاسفم در این روز ها که دشمنان این سرزمین چشم به اختلاف و تفرقه دارن ، شما هم در این آتش میدمید و در زمین او و بعنوان مهره او بازی میکنید . اینکه علیهش شعار میدید چندان مهم نیست وقتی عملا مهره بازی او هستید .