برای محاسبه یارانه پنهان، تفاوت قیمت دلاری و جهانی یک جنس رو با قیمت ریالی و داخلی محاسبه می‌کنند و بر سر ملت، منت می‌گذارند.
اما هیچ وقت نمی‌آیند قیمت نیرو کار و مزد کارگر را با دلار محاسبه کنند و مابه‌التفاوت آن با قیمت ریالی را به عنوان یارانه کارگران به کارفرمایان اعلام کنند.
اگر درآمد ریالی است، مخارج هم باید ریالی باشد.
اگر مخارج دلاری است، درآمد هم باید دلاری باشد.
غول چراغ جادو و شورای عالی امنیت ملی!
بچه که بودیم، وقتی یک می‌پرسید اگر غول چراغ جادو رو ببینی و سه تا آروز داشته باشی، چی می‌گی؟
جواب می‌دادیم: با هر آرزو، سه تا آرزوی دیگه می‌کردیم.
حالا داستان دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی هم همینه. چندتا آدم در شورای عالی امنیت ملی دور هم جمع شدن و با یک مصوبه، اختیار بی‌نهایت مصوبه رو به دبیرخانه واگذار کردند.
خیلی شیک و مجلسی، روح مردم سالاری حکومت را خدشه دار کردند.
یک روز مردی زودتر از کار تعطیل می‌شود و زودتر به منزل باز می‌گردد که می‌بیند همسرش با مردی غریبه همبستر است.
زن با حالت عصبانی می‌پرسد چرا زود آمدی؟
مرد می‌گوید: این مرد غریبه کیست؟
زن می‌گوید: من اول پرسیدم!
(به نقل از کتاب خشونت ژیژک)
یکی نیست به بعضی از این طرفداران قالیباف بگوید:
سال‌هاست که نهادهای مقدسی نظیر سپاه و ... را به بازی‌های سیاسی خودتان آلوده کردید و تشت رسوایی شما خیلی وقت است که از بام افتاده.
جلیلی زود نیامد.
متاسفانه در این ایام شاهد وقایعی هستیم که نشانه‌ی یک اوضاع آشفته در سطح عالی مدیریت کشور است.
از یک طرف قانون حجاب ابلاغ نمی‌شود و از طرف دیگر شاهد کشف حجاب گسترده و سازمان یافته حتی در اماکن دولتی هستیم.
فرمانده جنگ اقتصادی مملکت استیضاح می‌شود و قیمت دلار کاهش می‌یابد.
انتصابات عجیب و غریب و بعضاً غیرقانونی در دستگاه‌های مختلف دولتی.
بحث تدریس به زبان بومی.
بحث اختیارات استانداران.
و هنوز پس لرزه‌‌های افزایش دلار و طلا، وارد زندگی مردم نشده است.
تقریبا هر روز حضور پزشکیان بر مسند ریاست جمهوری همراه خسارت است.
یک پروژه بزرگ این بود که وفاق را آخرین گزینه‌ی نظام جمهوری اسلامی برای حل مشکلات جلوه بدهند و با شکست وفاق، اصل نظام برانداز شود.
اما چی شد؟! بخشی از مردم و مسئولان طرفدار نظام، جو سنگین وفاق را شکستند و آینده‌ی مطلوبی برای جمهوری اسلامی بدون وفاق ترسیم کردند. پس پروژه براندازی منتفی است. حداقل فعلا.
ولی دشمن ناامید نمی‌شود و به ضربه زدن ادامه می‌دهد و چه دولتی بهتر از پزشکیان؟!
به غیر از مرفهین بی‌درد و دزدها و کلاه‌برداران، الباقی مردم تا تابستان، بی‌کفایتی پزشکیان را با گوشت و پوست و استخوان لمس خواهند کرد (اگر تا الان حس نکرده باشند.)
۱. قطعی‌های احتمالی برق.
۲. جیره‌بندی احتمالی آب.
۳. افزایش اجاره بها.
۴. و دیگر گندهایی که قرار است این دولت به مملکت بزند.
انشاالله با انتخابات شورای شهر بعدی، انتخابات ریاست جمهوری هم برگزار بشه.
حتی اگر فرض کنیم پزشکیان همان آدم سالم و صادقی است که عده‌ای می‌گویند، اما بسیاری از افعال دولت او، همسو با منافع دشمن است.
نمی‌دونم پزشکیان وقتی خودش به مشکلات مملکت فکر می‌کنه، چی تو ذهنش می‌گذره.
شاید با خودش میگه همه‌ی این مشکلات، به آزادی طرفداران بی‌حجاب من می‌ارزد!
هر کسی که دلش برای مملکت می‌سوزه، فقط روی دولت پزشکیان و به طور خاص همتی متمرکز بشه.
به نظر می‌رسد این بحث‌های جلیلی-قالیباف، برای کم کردن فشار از روی دولت پزشکیان باشد، آن هم در آستانه استیضاح همتی.
۱. از جهت نظری، دیدگاه‌های اقتصادی همتی، همسو با قالیباف است و از این رو حمایت بخشی از مجلس را دارد. پزشکیان هم رسماً اعلام کرد که قالیباف و اژه‌ای در تصمیم‌های اقتصادی شریک هستند و همتی تنها نبوده است.
۲. نفوذ و قدرت دولت در مجلس هم عامل دیگر است.
۳. اما به نظر بنده، عامل مهم‌تر، برکناری همتی، نوعی عامل تقویت‌کننده برای مخالفان دولت است.
یعنی کافی است همتی استیضاح شود و یک بازخورد مثبت در جامعه شکل بگیرد. اینگونه به مردم القا می‌شود که این مسئولان اگر نباشند، اوضاع کشور بهتر می‌شود.
نتیجه: دومینوی برکناری دولتی‌ها و یا تغییر سیاست‌های دولتی آغاز می‌شود.
یکی از تبعات رادیکالیسم دو قطبی جامعه، نزاع و درگیری است. اینکه پیروز نهایی این درگیری چه کسی باشد به عوامل مختلفی بستگی دارد مثلا وزن و تعداد افراد درگیر ماجرا.
درکل به نظر می‌رسد که آینده‌ی این نزاع مشخص نیست یا اینکه حداقل به نفع جریان غربگرا نیست و سران مملکت، به دنبال آرامش هستند.
البته الان در یک برزخ هستیم و چیزی معلوم نیست. ظاهراً عجله‌ی دولت برای مذاکره با آمریکا هم سر همین موضوع است.
یعنی اگر دولت نتواند با آمریکا مذاکره کند و امتیاز خوبی بگیرد، مجبور به عقب‌نشینی شدیدی از مواضع فعلی خود خواهد شد. اما اگر مذاکره کند و امتیاز بگیرد، فشار بر جریان انقلابی بیشتر می‌شود.
اما با توجه به اینکه فرض دوم بسیار بعید است، باید منتظر عقب‌نشینی دولت از مواضع رادیکال خودش باشیم.
در کل حس می‌کنم دوران حسن روحانی در حال تکرار است، روی دور تند.
یکی از تبعات رادیکالیسم در جامعه، انجماد و فریز بخشی از جامعه است. یعنی بخشی از مردم، در لاک دفاعی فرو می‌روند و همگام با جامعه تغییر نمی‌کنند.
این انجماد، تبعات خاص خود را دارد. یکی از تبعات آن با توجه به تغییرات سریع فرهنگی ایران، امکان مقایسه بین سبک زندگی‌های مختلف است.
در آینده‌ای بسیار نزدیک، زنان این جامعه خواهند فهمید که غایت آزادی مدرن، همین است که در ورزشگاه، کیسه پلاستیکی را از ادرار پرکنند و پرتاب کنند یا ... .
برتری یک زندگی سالم و مومنانه به زودی بر همگان آشکار خواهد شد.
از نتایج رادیکال شدن دولت فعلی این است که امراض کشور محسوس می‌شود.
وقتی مریضی آشکار و محسوس می‌شود، مردم خودشان به دنبال درمان خواهند رفت چراکه درد دارند.
ابتدا عید مبعث را به مسلمانان تبریک عرض می‌کنم. اما بعد:
از مدت‌ها پیش می‌شنیدم که کشور ما در حال دو قطبی شدن است. یعنی دو روند فرهنگی متضاد و درحال رشد داریم که هر دو در حال تبدیل به نوعی جریان رادیکال هستند.
حالا اینکه هرکدام از این دو قطب، چند درصد مردم را شامل می‌شود، من نمی‌دانم.
اما اینکه بسیاری از مسئولین طرف کدام قطب ایستاده‌اند تقریبا معلوم است.
بنده قبلا در مطالبی به مطلوبیت چنین وضعیت‌هایی اشاره کرده بودم.
https://mohammadghasempur.blog.ir/post/421
https://mohammadghasempur.blog.ir/post/430
https://mohammadghasempur.blog.ir/post/429
به نظر بنده، این فضای دو قطبی یک فرصت کم نظیر برای انقلاب است.
