رادیکالیسم ق۱

ابتدا عید مبعث را به مسلمانان تبریک عرض می‌کنم. اما بعد:

 

از مدت‌ها پیش می‌شنیدم که کشور ما در حال دو قطبی شدن است. یعنی دو روند فرهنگی متضاد و درحال رشد داریم که هر دو در حال تبدیل به نوعی جریان رادیکال هستند.

حالا اینکه هرکدام از این دو قطب، چند درصد مردم را شامل می‌شود، من نمی‌دانم.

اما اینکه بسیاری از مسئولین طرف کدام قطب ایستاده‌اند تقریبا معلوم است.

 

بنده قبلا در مطالبی به مطلوبیت چنین وضعیت‌هایی اشاره کرده بودم.

 

 

https://mohammadghasempur.blog.ir/post/421

 

https://mohammadghasempur.blog.ir/post/430

 

 

https://mohammadghasempur.blog.ir/post/429

 

 

 

 

به نظر بنده، این فضای دو قطبی یک فرصت کم نظیر برای انقلاب است.

محافظه‌کاری نظامیان! ۲

 

نیروهای نظامی ایران، از طرق گوناگون وارد روابط قدرت شدند. برای مثال، تا حد امکان، یا به صورت مستقیم وارد مناصب سیاسی شدند، یا اقوام و نزدیکان خود را وارد این مناصب کردند و یا از افرادی با افکار مورد نظر نیروهای نظامی حمایت کردند که این کارها، خیلی از اوقات نیازمند نوعی زد و بند و معامله‌ی پشت صحنه بودند.

 

البته این مطلب صرفا مخصوص نیروی‌های نظامی نیست، بلکه این روابط بین سازمان‌ها و نهادهای مختلف وجود دارد.

مثال فراوان است:

به عنوان تجربه شخصی، وقتی دوستان بنده به سراغ یک امام جمعه‌ی فاسد رفتند، سپاه مانع‌تراشی کرد.

یا کتاب خاطرات محمد سرافراز را مطالعه بفرمایید که چگونه برخی از اصولگرایان و نظامیان برای او مانع تراشی کردند.

گاهی اوقات ممکنه نمایندگان مجلس از مفاسد دولت حمایت کنند و برعکس.

قوه قضائیه از مفاسد دولت یا مجلس حمایت کند و برعکس.

 

 

حفظ قدرتی که به واسطه‌ی روابط و معامله‌های پشت صحنه به دست آمده، نیازمند محافظه‌کاری است.

محافظه‌کاری نظامیان! ۱

 

 

روحیه‌ی محافظه‌کاری برای نظامیان تا حدی عادی است، چون اقتضای کار نظامی همین است.

 

اما اگر زیاد شد، باید دنبال علت آن بگردیم.

بخشی از محافظه‌کاری نظامیان در ایران، معلول اقتصاد کوچک و قدرت سیاسی کم نظامیان است. یه گونه‌ای فردی مانند سردار سلیمانی، دستبوس روحانی می‌شود.

درد زایمان توسعه!

 

توسعه و پیشرفت مثل زایمان است. درد و رنج دارد. مسئولان مملکت بسان یک قابله هستند که باید این فرایند زایمان را مدیریت کنند و الا سلامتی مادر و فرزند به خطر می‌افتد.

یکی از مهم‌ترین نظریات شکل گیری انقلاب، توسعه ناموزون است. یعنی بخشی از جامعه از توسعه بهرمند می‌شود اما بخشی دیگر سهمی از توسعه پیدا نمی‌کند و تحت رنج و ظلم و ستم قرار می‌گیرد. در این شرایط است که انقلاب می‌شود.

دهه ۱۳۴۰، دهه طلایی اقتصاد ایران بود و محمدرضا شاه هم فکر می‌کرد در حال توسعه‌ی ایران است، اما در حقیقت با توسعه‌ی ناموزون کشور، مشغول زمینه‌سازی برای انقلاب و نابودی حکومت خود بود!

مدرسه جنگ ۳

جنگ، داشته‌های واقعی ما را به ما نشان می‌دهد.

وقتی جامعه‌ی ایران، شیرینی استفاده از موشک را چشید، تقریباً محال است که اجازه دهد برجام موشکی به وقوع پیوندد.

ای کاش شیرینی انرژی هسته‌ای‌ را قبل از دوران روحانی می‌چشیدیم.

مدرسه جنگ ۲

 

فضای جنگ کشور موجب وفاق حقیقی شد.

بخش زیادی از مردم با افکار و عقاید مختلف، در مقابل دشمن واحد و پشت رهبر واحد، همگی به صف شدند.

مدرسه جنگ ۱

 

جنگ از جهت روانی موجب فراموشی بسیاری از آرزوهای مادی و توجه مردم به معنویت می‌شود.

سایه‌ی جنگ به تنهایی کار هزاران منبر وعظ را می‌کند.

 

 

پ.ن: ما جنگ طلب و آغاز کننده جنگ نیستیم. اما از جنگ هم واهمه نداریم.

نبرد فرسایشی؟!

 

 

یک سال قبل خیلی‌ها از جمله خود من فکر می‌کردیم که با نبرد فرسایشی می‌شود اسرائیل را نابود کرد.

 

اما تجربه‌ی یک سال گذشته نشان می‌دهد که آمریکا و اسرائیل آنقدر در منطقه منافع دارند که مصائب نبرد فرسایشی را تحمل می‌کنند.

 

اما نبرد مستقیم و نهایی هم مشکلاتی دارد، از جمله اینکه خسارت و تلفات مادی و جانی اجتناب ناپذیر است. منافقین داخلی فراوان و قدرتمند هستند. مومنین هم نگران افکار عمومی.

 

 

چاره چیست؟

از یک سو باید افکار عمومی را برای جنگ آماده کنیم.

از سوی دیگر نیروهای نظامی باید اسرائیل را به گونه‌ای تحریک کنند که او نبرد مستقیم و نهایی را با ایران آغاز کند.

 

با توجه به واکنش‌های اسرائیل به حمله دیشب، شاید بتوان این اقدام ایران را نوعی تحریک اسرائیل دانست.

 

بنده که مدام دعا می‌کنم اسرائیل به حمله دیشب پاسخ بدهد.

ارزش تحلیل‌های مارکسیستی!

 

در این چند سالی که مشغول مطالعه جامعه‌شناسی هستم، به این نتیجه راجع به جریان مارکسیستی و انتقادی رسیدم:

 

۱. نقد‌هاشون به شدت دقیق و عمیق است.

 

۲. راه کارهاشون چندان دقیق و مناسب نیست.

 

 

یعنی از جهت سلبی خیلی قابل استفاده هستند.

 

از جهت ایجابی چندان قابل استفاده نیستند.

 

 

 

مثال امروزش تحلیل‌های علیزاده است. ببینید کسی با این دقت و قوت نقد کرده یا نه؟

بقا یا انقلاب

از منظر دورکیم در کتاب صور بنیادین حیات دینی:

 

بقای یک جامعه، وابسته به زنده ماندن آرمان‌های آن جامعه است.

انقلاب و بازآفرینی یک جامعه نیز وابسته به شکل‌گیری آرمان‌های جدید است.