روحیه‌ی محافظه‌کاری برای نظامیان تا حدی عادی است، چون اقتضای کار نظامی همین است.
اما اگر زیاد شد، باید دنبال علت آن بگردیم.
بخشی از محافظه‌کاری نظامیان در ایران، معلول اقتصاد کوچک و قدرت سیاسی کم نظامیان است. یه گونه‌ای فردی مانند سردار سلیمانی، دستبوس روحانی می‌شود.
سال ۹۳ بعنوان خادم الشهدا رفته بودیم شلمچه . یک عده ای که نوعا حزب‌اللهی محسوب میشدند می‌نشستند دور هم دیگه میگفتن «آه و واویلا که رهبری تنهاست » بعد یه کم صداشون رو میاوردن پایین و میگفتن «قاسم سلیمانی هم آدم هاشمیه» و یک مشت اراجیف دیگه ...
متهم کردن دیگران راحت ترین کاره
ولی متهم کردن کسانی که سالهاست ریششون رو در میدان مبارزه صرف کردند غیر منصفانه و مغرضانه است .
این نوع مواجهه ، نوعا هم منجر به حل مشکلات نمیشه ...
ایراد شما اینه که تحلیل شما از مسائل منطقه، آلوده است به تعلیقاتی که صرفا استفاده داخلی داره . با متر و معیار داخلی ، تحلیل مسائل منطقه ممکن نیست
من درباره جملات و کلمات نامه صحبت نمی‌کنم . اون نامه یک فرامتنی داره که باید در اون بستر تحلیل بشه
جسارتا اولا اون نامه از باب ادب و تواضع و تاکید بر یک موضع خاصه
اتفاقا یه جور تیکه انداخت بوده به روحانی که اینجوری عمل کنی دست بوست هم خواهیم بود
من انفعال و خاکساری توش ندیدم، تازه محافظه کاری تو هر میدانی آداب خودش رو داره، میدان سیاست نمیشه با داد و بیداد کاری کرد برعکس میدان نظامی آداب دیگه ای داره
حالا اگر یک نظامی به مرد شماره یک این کشور تاکید بر یک عمل با لفظی استعاری حرفی بزنه که دیگه منفی نیست اتفاقا باید مثبت تلقی بشه و هوشمندانه
جسارتا این بخش از تحلیل هاتون رو خیلی وارد نمیدونم و نگاهی تند داره
به نظرم در استفاده از واژه ها دقت کنید
اینکه انقدر راحت بگیم شخصیتی مثل سردار سلیمانی دستبوسی روحانی رو کزد حرف قشنگی نیست
احترام به ارکان حاکمیت، دست بوسی نیستا
جسارتا موافق فرمایشتون نیستم