انشاالله این دفعه مثل سال ۹۸ نشه و فقط چندتا پادگان و تجهیزات نظامی رو نزنند.
جنگ باید به داخل شهرهای اسرائیل برود. ساختمان‌های دولتی اسرائیل باید مورد هدف قرار بگیرند.
مسئولان اسرائیلی باید هدف قرار بگیرند.
تأسیسات هسته‌ای اسرائیل باید زده بشه.
تک تک اسرائیلی‌ها باید از ترس سکته کنند و بمیرند.
هرکسی جلوی پاسخ و انتقام ایران بایستد، بی‌شرف دو عالم است.
دفعه قبلی این دولت مانع شد، اگر دوباره مانع شود، ناچار به یک حرکت مردمی بزرگ علیه دولت و خائنین می‌شویم.
یکی از مهم‌ترین وقایعی که در پیش است، استفاده یا عدم استفاده‌ی دشمنان از مکانیسم ماشه است که تا حدود شهریورماه معلوم می‌شود.
استفاده از مکانیسم ماشه، تیغ دو لبه است، چراکه هم می‌تواند کشور را به نوعی وارد فضای جنگی کند و فاتحه‌ی گفتمان اصلاحات و جریان غربگرا خوانده شود. هم در صورت ضعف کشور می‌تواند موجب نابودی و تجزیه‌ی کشور شود.
اینکه ظریف هم پیدایش نیست، احتمالاً برای همین است که کل دستگاه دیپلماسی کشور، در حال جمع کردن گندکاری او در برجام است.
دشمن می‌خواهد خیالش راحت باشد که وضعیت داخلی ایران به گونه‌ای است که فشار خارجی اثر دارد و با مکانیسم ماشه، ایران به زانو در می‌آید.برای این کار، باید یک وزیر اقتصاد همسو با سیاست‌های غرب در ایران روی کار بیاید که در کشور بحران ایجاد کند. بهترین گزینه سید علی مدنی زاده است که جزو طراحان سیاست‌های افزایش نرخ بنزین در ۹۸ و حذف یارانه‌ها در ۴۰۱ بود و در هر مورد، اغتشاش صورت گرفت.
مدنی زاده، بحران اقتصادی تولید می‌کند و این شرایط بحرانی، زمینه را برای فشار خارجی و جنگ نظامی علیه ایران مهیا می‌کند.
یه سری آخوند مجازی امثال پسر پناهیان هم به صورت غیر مستقیم حکم کشتار مردم را صادر می‌کنند.
براساس اصل سنخیت علت و معلول، شما وقتی گندم بکارید، گندم درو خواهید کرد و اگر جو بکارید، جو درو خواهید کرد.
مردم در انتخابات ریاست جمهوری اخیر، پزشکیان را کاشتند. اما پزشکیان چگونه بذری بود؟
سواد علمی و تخصص چندانی در حکمرانی نداشت.
تقوا و اخلاق برجسته‌ای هم نداشت.
توان مدیریتی آنچنانی هم نداشت.
برنامه خاصی هم نداشت.
نتیجه هم همان شد: دولتی که هیچ غلطی نمی‌تواند بکند.
پزشکیان چه داشت؟
لاتی راه می‌رفت. نمود این لاتی‌گری، دولت لاتی است که قانون را قبول ندارد و اجرا نمی‌کند.
پیرمرد مجرد و بی‌حوصله‌ای است که احتمالاً از اختلالات جنسی رنج می‌برد. نتیجه‌ی این‌ها، دولتی لجوج و بی‌حوصله است که مواضع متناقض و لجوجانه دارد. برای مثال، بعد از سه ماه، گزینه‌‌ای نامناسب و بدتر از همتی، یعنی سید علی مدنی زاده را برای وزارت اقتصاد معرفی می‌کند یا درخواست استرداد لایحه‌ای را می‌کند که بیش از ده سال روی آن کار شده است.
پینوشه، دیکتاتوری شیلی که پس از کودتا به قدرت رسیده بود، مکتب اقتصادی شیکاگو را در کشور خودش پیاده کرد و مردمش را بدبخت کرد.
اول انقلاب، بخشی از مردم انقلابی، به دلیل شباهت‌هایی بین بنی صدر و پینوشه، شعار زیر را سر می‌دادند:
« ابوالحسن پینوشه، ایران شیلی نمیشه »
حالا وقایعی شبیه دهه شصت در حال تکرار است و رییس جمهور شبه دیکتاتوری مثل پزشکیان داریم که می‌خواهد فرمان اقتصادی کشور را به عضو مکتب شیکاگو یعنی سید علی مدنی زاده بدهد، جا دارد شعار بدهیم:
« پزشکیان پینوشه، ایران شیلی نمیشه »
انشاالله مثل بنی صدر، از دست پزشکیان هم زود خلاص بشیم!
قاسمیان مگه چی گفت؟! به نظر حقیر هرچه گفت حق بود!
حالا فرضا حرف بدی هم زده باشه، این انفعال و دیاثتی که خیلی‌ها در داخل به خرج میدن، چه سودی داره؟! وقتی ما منفعل بشیم که عربستان جری‌تر میشه!
دلسوزی اکثر این حضرات برای منافع کشور هم اصلا قابل باور نیست. پس قضیه چیه؟
برای فهم واقعه باید طور دیگری نگاه کنیم:
اگر در وضع این دولت و اعضای اون و حامیانش دقت کنیم، بسیار شبیه آل سعود هستند. برای همین بهشون میگم آل مسعود!
رییس دولت که کاسب نهج البلاغه است. خیلی از حامیانش هم اصلا بویی از اسلام و انقلاب نبرده‌اند و عناوین دینی و حوزوی را غصب کرده‌اند.
الگوی عملی این دولت هم شبیه آل سعود است. هر دو، مسیر پیشرفت را در ارتباط با آمریکا و هضم شدن در جریان جهانی سازی می‌بییند.
خب این وسط تکلیف جریان‌های دینی اصیل چه می‌شود؟
طبق الگوی آل سعود، اول از جنبه‌ی قانونی این‌ها رو کنار می‌ذارن، صداشون هم که درآمد، یا می‌فرستند زندان، یا تبعید یا قتل.
ولی اولا علمای شیعه مثل جریان آل شیخ و وهابیت عربستان نیست و هشیار و بیدار است. ثانیا آل مسعود قدرت آل سعود را ندارد. لذا فعلا به فحاشی و توهین به علمای انقلابی اکتفا می‌کنند.
راهکار اصلی:
جنگ، جنگ اسلام و کفر است و قضیه‌ی حاج آقا قاسمیان، نوک کوه یخ است. هم آل سعود و آل مسعود را باید مفتضح و بی آبرو کنیم تا مردم فریب نخورند و در تله‌ی کفر و نفاق نیافتند.
+ چند وقتیه می‌خوام یک مطلبی راجع به شهید رییسی بنویسم، اما جمع نمیشه. انشاالله تموم که شد منتشر می‌کنم.
با این نوسان قیمت دلار، قطعی برق و بلاتکلیفی بازار به دلیل مذاکرات و احتمالاً افزایش قیمت انرژی در اواخر بهار، احتمالاً از تابستان، شاهد وقایع زیر خواهیم بود:
۱. جهش قیمت‌ها
۲. افزایش بیکاری
۳. رکود
این وسط، این دولت علیل و ذلیل و حقیر، سعی می‌کند تقصیر را بیندازد گردن نظام و ولی فقیه.
در مقابل، جریان انقلابی، این دولت فشل را متهم می‌کند.
با توجه به سابقه دولت رییسی که هنوز در ذهن مردم است، احتمالاً طرفداران دولت شکست می‌خورند ولو اینکه به خیابان هم بریزند و آشوب کنند.
من خودم منتقد دولت رییسی بودم و هستم ولی انصافاً سگش میرزید به این دولت!
زن زندگی، انقراض!
معادله خیلی ساده است:
زنان مذهبی، تشکیل خانواده می‌دهند و صاحب فرزند می‌شوند و در این شرایط احتمالاً بیش از میانگین هم صاحب فرزند می‌شوند.
زنان ولنگار یا بی دین هم یا اصلا ازدواج نمی‌کنند، یا اگر ازدواج کنند طلاق می‌گیرند یا اگر طلاق هم نگیرند، نهایتا یک بچه می‌آورند.
نتیجه:
جریان بی‌دین و ولنگار، هرچقدر هم که پول و قدرت و رسانه داشته باشد، به دلیل باروری پایین، همیشه در خطر انقراض است.
این‌ها هر چقدر هم که تلاش کنند، به دلیل تفاوت در نرخ باروری، نمی‌توانند حریف جریان مذهبی شوند.
سود انرژی هسته‌ای چه شد؟!
متاسفانه تجربه‌ی دهه نود و دوران نکبت‌بار حسن روحانی، موجب عبرت نشد و همان ماجراها را روی دور تند، دوباره تجربه می‌کنیم.
بعضیا میگن این همه روی انرژی هسته‌ای سرمایه‌گذاری کردیم و بازم برقمون قطع میشه، پس سود این انرژی هسته‌ای کجاست؟!
پاسخ:
۱. در دولت حسن روحانی، به دلیل مذاکرات، سرمایه گذاری لازم روی انرژی هسته‌ای انجام نشد، پس نباید انتظار زیادی در عرصه‌ی تولید برق از انرژی هسته‌ای داشته باشیم.
۲. فایده‌ی انرژی هسته، تنها در بحث تولید برق نیست. صنایع دارویی، صنایع غذایی، صنعت حمل و نقل و دریانوردی و صناعی نظامی نیز انرژی هسته‌ای استفاده می‌کنند.
از دست دادن انرژی هسته‌ای، به معنای یک عقب افتادگی راهبردی و وحشتناک است.
دو دسته از مردم هم هستند بر اساس احساست خودشون تصمیم می‌گیرند.
برخی بر اساس احساس دینی و برخی براساس احساس محرومیت.
یعنی دسته اول به سراغ فردی می‌رود که با روح دینی او سازگار باشد و دسته دوم به دنبال فردی می‌رود که روح زجر و سختی کشیده‌ی او را درک کند.
در انتخابات ریاست جمهوری اخیر، به دلیل اختلاف بین جلیلی و قالیباف، همچین حضور یک روحانی و یک نهج البلاغه خوان در طرف مقابل، فضای تصمیم گیری برای جریان دینی سخت شد.
همچنین به دلیل خطابه‌ی ضعیف جلیلی و قالیباف در استفاده از ادبیات عدالت‌خواهانه و ظلم ستیزانه و برعکس، برتری نسبی پزشکیان نسبت به دو نفر دیگر، احتمالاً بخشی از این آرا هم یا وارد صندوق نشدند یا به سبد پزشکیان رفتند.
