گشت کاریکاتوری

وقتی بدحجابی در دستگاه‌های فرهنگی کشور، خصوصا سینما ترویج می‌شود و مسئولان قضایی نمی‌توانند دستگاه‌های متولی و عمال آن‌ها را کنترل کنند، برخورد قضایی با مردم بدحجاب بیچاره که تحت تعلیم همین دستگاه‌ها قرار دارند، چیزی جز یک برخورد کاریکاتوری نیست.

این کاریکاتور، آبروی نظام را می‌برد.

برای اصلاح امر، یا باید با مروجین بدحجابی هم برخورد شود یا اینکه دست از سر مردم برداشت. حداقل در جرم‌هایی با مردم برخورد شود که خود حکومت مروج آن نیست.

 

(بر اساس نظریه نخبه‌گرایی، باید سراغ شاخه‌های اصلی رفت نه مردم بیچاره که در انتهای امور قرار دارند و غالبا صرفا مصرف کننده هستند.)

 

انشاالله راجع به #نخبه‌گرایی و جایگاه آن در اندیشه‌ی مسلمین بعدا مطالبی خواهم نوشت.

خطر دار

دیروز سالگرد شهادت شیخ فضل الله نوری بود. فقط یک نکته:

حقیقت این است که همین آدم‌های سکولار و لیبرالی که دم از آزادی می‌زنن، اگر روزی به قدرت برسند، همه‌ی ما رو دار می‌زنند، چون چیزی به نام پای‌بندی اخلاقی ندارند یا خیلی کم دارند.

کلی آخوند امثال شیخ ابراهیم زنجانی هم هستند که حاضرند ما را تکفیر کنند و حکم اعدام ما را صادر کنند.

پس گول حرف‌های به ظاهر قشنگ اون‌ها رو نخوریم.

 

(این جماعت روزانه مشغول سقط هزاران جنین هستند که پاره‌ی تن آن‌ها است، دیگر امثال ما جای خود داریم)

نقش موضوع شناسی در فقه

یکی از امور مهم در علم فقه، موضوع شناسی است. اگر موضوع شناسی درست صورت نگیرد، فقه دچار بحث‌های بیهوده خواهد شد. البته گاهی اوقات شرایط زمان موضوعات را دچار تغییر می‌کنند و کار را بر فقها سخت یا سهل می‌کنند. به نظرم شرایط زمان ما دو موضوع را به شدت دچار تغییر کرده‌اند، طوری بحث‌های قدیمی فقهی، بی‌فایده شده‌اند.

موضوع اول، بحث ولایت مطلقه و ولایت مقیده است. الان شرایط زمانه طوری شده است که در مقام عمل، ولایت مقیده تفاوت خاصی با ولایت مطلقه ندارد و شما قائل به هرکدام که باشی، شیوه‌ی حکومت میشه همینی که هست.

 

موضوع دوم هم بحث جهاد ابتدایی و جهاد دفاعی است. الان اوضاع طوری شده که به اسم دفاع، حمله‌ی پیش‌دستانه می‌کنند و در مقام عمل میشه، همه‌ی جهادهای ابتدایی را نوعی جهاد دفاعی دانست و بحث از تفاوت آن‌ها بیهوده است.

 

 

تفاوت غضب عاقل و جاهل

امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند:

غَضَبُ‌ الْجَاهِلِ‌ فِی قَوْلِهِ‌ وَ غَضَبُ‌ الْعَاقِلِ‌ فِی فِعْلِهِ‌.

غضب جاهل در حرف او نمایان می‌شود و غضب عاقل در فعل او نمایان می‌شود.

بحارالانوار، ج۱، ص ۱۶۰

 

اگر یک موقعی یک آدم عاقلی را خشمگین کردید، انتظار نداشته باشید برگرده و همونجا چهارتا فحش به شما بده،  بلکه می‌زنه به حساب و بعدا سر یک فرصت مناسب تلافی می‌کنه.

از کی آدم می‌شویم

از نظر بسیاری از فلاسفه، انسان وقتی به دنیا می‌آید، هنوز استعداد های انسانیش ظاهر نشده‌اند و در ابتدای امر، حیوانی ضعیف بیش نیست. از منظر ملاصدرا اولین نشانه‌های انسان شدن، ادراک کلیات است. مثلا درک مفاهیمی کلی مثل اعداد، مالکیت و جنسیت از نشانه‌های انسان شدن است. مسکویه از باب دیگری وارد می‌شود و ملاک عملی ارایه می‌دهد. از نظر مسکویه، از موقعی که کودک از کار بد، شرم و حیا می‌کند، وارد دنیای انسانیت شده است. این نشانه‌ها را در دختر خودم، در کمی قبل از دو سالگی دیدم که روز به روز قوی‌تر می‌شود. پسر ندارم ولی شنیدم پسرها کمی دیرتر این چیزها را می‌فهمند. علی ای حال، حواستان باشد که از حدود سه سالگی با یک انسان فهیم طرف هستید و جلوی او هر کاری نکنید.

 

راستی، اگر دیدید که یک آدم بزرگ، از کار بد شرم و حیا نمی‌کند یا از درک برخی کلیات عاجز است، بدانید هنوز استعدادهای انسانیش به طور کامل شکوفا نشده است، یا اینکه قبلاً شکوفا شده ولی الان رو به زوال است.

تفاوت بارز مومن و منافق

 در روایات داریم که افراد منافق، مشورت‌های خوبی می‌دهند و از جهت علمی بخیل نیستند. البته نیت خیر ندارن بلکه این کار رو برای نفوذ انجام می‌دهند.  حالا اگر خواستیم این منافقین رو شناسایی کنیم، باید چه کار کنیم؟ باید به عملشون نگاه کنیم. ببینیم آیا اینقدر که حرف می‌زنند ، عمل هم می‌کنند یا خیر!؟

 

امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند:

الْمُؤْمِنُ‌ قَلِیلُ‌ الْکَلاَمِ‌ کَثِیرُ الْعَمَلِ‌ وَ الْمُنَافِقُ‌ کَثِیرُ الْکَلاَمِ‌ قَلِیلُ‌ الْعَمَلِ‌. 

مومن کم حرف می‌زند و زیاد عمل می‌کند، منافق زیاد حرف می‌زند و کم عمل می‌کند.

 

بحار الانوار، ج۱، ص ۱۵۴

 

 

 

آفات عمده‌ی انقلاب از منظر علامه مصباح یزدی

«باید گفت که آفات انقلاب عمدتاً فرهنگی است و بنیادی‌ترین و سودمند‌ترین شیوه‌ی حفظ و تقویت انقلاب، فعالیت‌های آموزشی و پرورشی است. اگر مردم و مسئولان و دست‌اندرکاران امور و شئون جامعه انقلابی، تعلیم‌وتربیت صحیح و کافی نیابند، هیچ امیدی به دوام و سلامت انقلاب نیست، هر‌چند شخص رهبر و تنی چند از زمامداران و متصدیان امور، از هر جهت صالح و شایسته باشند.»[1]

 

---

[1] (مصباح یزدی, جامعه و تاریخ از نگاه قرآن, 1390, ص. 393)

خوارج عدالتخواه

یکی از ناراحت‌کننده‌ترین ناسزاهای سیاسی که شنیدم، همین خوارج نامیدن عدالتخواهان بود.

بعد از یک مدتی با خودم گفتم اصلا فرض کنیم عدالتخواه‌ها، خوارج عصر حاضر باشن، اما آیا این رفتاری که بعضی از مسئولین با عدالتخواه‌ها دارند، درست هست یا خیر؟

 

برای پاسخ به این سوال، رفتم مواجهه‌ی امیرالمومنین علیهالسّلام با خوارج رو بررسی کردم و نتیجه‌ش شد یک مقاله. خلاصه‌ی مقاله اینکه حتی اگر فرض کنیم عدالتخواه‌ها خوارج هم باشند، باید رفتار نرم و ملایمی با اونها داشت و نه برخوردهای تند و خشن و اهانت آمیز، چراکه دود این برخوردهای غلط تو چشم خود حکومت میره.

 

این مقاله رو می‌تونید تو لینک زیر مطالعه کنید:

 http://issh.shahed.ac.ir/article_3668.html

 

البته توجه داشته باشید که توی مقاله اسمی از عدالت‌خواه‌ها نیاوردم، و این مقاله صرفا بررسی شیوه‌ی مواجهه‌ی امیرالمومنین (علیه‌السّلام) با خوارج هستش.

حداقل حقوق کارگر

واقعا نمی‌دونم افزایش حقوق کارگرها تاثیر مثبت یا منفی اقتصادی داره.

اما این رو می‌دونم، حداقل برای مدت کوتاهی زندگی کارگرها رو بهبود میده.

بدون افزایش حقوق، اون جهنمی که برخی از اقتصاددان‌ها مردم رو باهاش می‌ترسونن، نقدا برای کارگران حاضر خواهد بود.

اگر این آدم‌ها حیوان هم باشند، فقط برای زنده ماندن به این افزایش حقوق‌ نیاز دارند.

 

 

 

بابت کم کاری هم عذرخواهم. مسائل اقتصادی وقت فکر کردن و نوشتن برای من نذاشته.

سرمایه‌سوزی دولت

این ایام اصلا حال و حوصله‌ی بحث سیاسی ندارم. اصلا حوصله‌ی مطالعه‌ی خبر رو هم ندارم و از اکثر قریب به اتفاق کانا‌ل‌های سیاسی و خبری هم خارج شدم.

ولی این چند روزه یک خبری منتشر شد که نشان از تحول مهمی داشت و اون حضور بانوان در ورزشگاه بود.

به شخصه به دلیل تقید مذهبی مخالف این امر هستم و ما حتی توی خونه‌ی خودمون هم پخش زنده‌ی برخی مسابقات ورزشی مثل فوتبال رو نگاه نمی‌کنیم. (به دلیل فتوای مقام معظم رهبری مبنی بر جایز نبودن تماشای این مسابقات برای خانم‌ها)

 

البته ممکنه بگید که هزارتا منکر تو این مملکت هست، اینم روش. اما این یکی فرق می‌کنه. چرا فرق می‌کنه؟

چون در دولت‌های گذشته، شخص مقام معظم رهبری و مراجع چندین بار به این مساله به طور مصداقی ورود کردن و این حرکت دولت فعلی، دهن کجی شدیدی به مقام معظم رهبری و مراجع است. نکته‌ی مهم ماجرا اینه که بخش زیادی از حامیان آقای رئیسی، قشر متدین و ولایت‌مدار جامعه هستن و این دهن کجی به ولایت، طرفداران اقای رئیسی رو ناامید می‌کنه.

حتی اگر ناامید هم نشن، تا حدی منزوی خواهند شد. برای مثال از این بعد، دولت فعلی برای هر کاری که بخواهد از ظرفیت مقام ولایت استفاده کند، با تو دهنی شدید مخالفین مواجه خواهد شد. حرف مخالفین این خواهد بود: ولایت ملعبه‌ی دست شما شده است تا به اهداف خودتان برسید، و الا برای خودتان هم ارزشی ندارد.

 

در این مطلب که چند روز بعد از انتخابات نوشتم، پیش‌‌بینی می‌کردم دولت آقای رئیسی با این مشکلات مواجه بشه، اما این حد از ناشی‌گری رو واقعا حدس نمی‌زدم.

 

یکی از کارهایی که برای جلوگیری از این سرمایه‌سوزی می‌تونستن انجام بدن، این بود که بگن این مساله موقتیه و ما به خاطر فشارهای خارجی این کار رو کردیم. اما نه تنها این رو نگفتن، بلکه گفتن ما خودمون اعتقادمون همینه! یعنی مسئولین دولت آقای رئیسی از جمله همین خانم خزعلی، رسما اعلام کردن که ما فکر فاسدی داریم و اینگونه پل‌های پشت سرشون رو هم خراب کردن.

 

این وسط اعتبار و آبروی مراجع هم از بین میره. چون زمان احمدی‌نژاد شدیدا به این مساله ورود کردن. اما الان تقریبا همه‌شون سکوت کردن. با این کار دولت، رسما باب تهمت و توهین به مراجع هم باز میشه.