ما که خرمون از پل گذشت اما ...

 

من فرزند یک کارگر هستم.

واقعا زندگی سختی داشتم. یادمه که یک روزی در دوران کودکی، ما حتی پول یک نان هم نداشتیم!

اما بالاخره زمان گذشت و با هر سختی و بدبختی که بود، من تقریباً بدون وقفه به آخرین مقاطع تحصیلی حوزه و دانشگاه رسیدم.

 

اما یک نکته در زندگی من جلب توجه می‌کند: من تقریبا از همه‌ی همکلاسی‌ها خودم در حوزه و دانشگاه جوان‌تر هستم. به نظر شما چرا؟

 

شاید یک بخش ماجرا به هوش و استعداد من مربوط باشد اما یک بخش مهم ماجرا وضعیت مالی من است.

 

یعنی دوستان من، توان تامین مخارج خود و خانواده خود، همزمان با تحصیل را نداشتند. حتی بعضی از آنها، با اینکه از من بزرگتر هستند، هنوز موفق به ازدواج نشده‌اند. از همه بدتر، بعضی دیگر که ازدواج کرده بودند، به دلیل مشکلات مالی طلاق گرفتند. کمی دردناک‌تر، برخی از دوستان ناچار به ترک تحصیل در قم و مهاجرت به شهرهای‌ دور شدند. حتی یکی از دوستان چنان به فلاکت افتاده بود که شب‌ها در حرم ‌می‌خوابید!

 

من الان اینقدر سرمایه و تخصص دارم که به هیچ وجه نگران آینده مالی خودم و فرزندانم نیستم. اما واقعا دلم برای دیگران می‌سوزد.

بسیاری از مردم نه سرمایه دارند و نه تخصص و در شرایطی که یک دولت، مثل دولت روحانی سر کار بیاید، همه آن‌ها بدبخت می‌شوند.

در چنین شرایطی، رواج بسیاری از آسیب‌های اجتماعی نظیر طلاق و تحرد قطعی و در نتیجه انواع و اقسام مفاسد جنسی، سرقت، اعتیاد و ... عادی است.

مهم تر از نتیجه انتخابات

مهم‌تر از نتیجه انتخابات این است که با همه‌ی کسانی که می‌خواهند به پزشکیان رای بدهند یا قصد شرکت در انتخابات را ندارند اتمام حجت کنیم.

اتمام حجت مبنی بر اینکه اگر پزشکیان پیروز شد و مانند دوران روحانی، قیمت دلار ده برابر شد، حق ندارند اسلام و انقلاب و رهبری را متهم کنند.

عصر اجبار، فریب یا عقلانیت؟!

 

زیگموند باومن، در کتاب زندگی مصرفی، نظریات جامعه شناسی رابه دو دسته تقسیم می‌کند: نظریاتی که نظم جامعه را مبتنی بر اجبار می‌دانند و نظریاتی که نظم اجتماعی را مبتنی بر اغوا و فریب.

 

چیزی که در اینجا توجه انسان را به خود جلب می‌کند این است که باومن اشاره ای به نظم مبتنی بر عقلانیت نمی‌کند.

 

در ماجرای اقبال جامعه به جلیلی، ما شاهد نوعی نظم مبتنی عقلانیت هستیم. انگار در حال ورود به عصری جدید هستیم که هیچ جامعه شناسی به آن توجه ندارد.

 

نه تحریم و اجبار جهانی و نه روش‌های اغواگر جنگ روانی رقبای جلیلی تا الان کارساز نشده است. از طرفی خود جلیلی نیز نه انگیزه اجبار و اغوا دارد و نه توان آن. جلیلی به عقلانیت و استدلال خود متکی است.

 

نفس پیروزی جلیلی، نشان از یک جهش در فرهنگ و جامعه ما دارد.

 

 

#زیگموند_باومن

#نظریه

در تنور‌ دوقطبی بدمید!

 

 

به نظرم شدت گرفتن دو قطبی بین جلیلی و پزشکیان و افزایش مشارکت مردمی، با هر نتیجه‌ای به نفع کشور است چون موجب افزایش مشارکت مردم می‌شود.

 

حدسیات بنده:

 

با افزایش دو قطبی، آرای فعلی تغییر خاصی نخواهند کرد. یعنی نظر این ۴۰ درصدی که تا الان مشارکت کرده‌اند تغییر خاصی نخواهد کرد. چون این‌ها غالبا گفتمانی هستند.

۶۰ درصدی که تا الان نیامده‌اند مهم هستند.

البته این ۶۰ درصد هم انواعی دارند. مثلا بخشی از عدم مشارکت، گفتمانی است و اصلاح طلبان قصد دارند با وعده ساقط کردن نظام، این بخش را پای صندوق بیاورند.

بخشی اقتصادی است و باید با برنامه‌های اقتصادی آن‌ها را وارد میدان کرد.

بخشی از فرهنگی است و ... .

 

 

طرفدار هرکدام از نامزدها که هستید مهم نیست، فارغ از نتیجه انتخابات، مردم را به پای صندوق های رای بیاورید. اگر پشتوانه مردمی ضعیف باشد، پسفردا همین طالبان و حکام فاسد عرب، بنیان‌های مردمی نظام را زیر سوال می‌برند و برای ما شاخ و شانه می‌کشند.

آگاهی طبقاتی و عمق راهبردی

 

حتما برای شما هم عجیب است که شخصی مثل پزشکیان، حدود ۲۰ درصد در نظرسنجی‌ها رای دارد؟!

چطور می‌شود که بخشی از مردم با سابقه وحشتناک دوران خاتمی و روحانی، باز هم از پزشکیان حمایت کنند.

 

بخشی از ماجرا عادی است، یعنی ما در کشور اقلیتی سرمایه‌دار داریم که سودش در فلاکت و بدبختی مردم است. اما چرا بخشی از مردم عادی دنبال پزشکیان راه افتاده‌اند. 

به نظرم ما ابعاد اقتصادی جامعه را در تحلیل‌هایمان نادیده گرفته‌ایم. برای این کار می‌توانیم از مارکسیست‌ها کمک بگیریم. لوکاچ، گرامشی و باومن در این زمینه افکار قابل استفاده‌ای دارند:

جورج لوکاچ آگاهی طبقاتی را لازمه کارزار ایدیولوژیک می‌داند. یعنی تا موقعی که طبقات فرودست به منافع اقتصادی خود آگاهی نداشته باشند، فریب ایدئولوژی‌های سرمایه داران را می‌خورند.

 

اما ایدئولوژی طبقه سرمایه‌دار چیست؟ یعنی نمی‌شود که طبقات فرودست، ایدیولوژی مشابهی با سرمایه‌داران پیدا کنند؟

زیگموند باومن می‌گوید که منافع طبقه سرمایه‌دار، در این است که مردم هیچ نقطه ثبات و قابل اتکایی نداشته باشند تا به ظلم و ستمی طبقه سرمایه‌دار تن بدهند. در سبک زندگی مدرن، خانواده از هم پاشیده است و زنان تنها، نیروی کار جنسی ارزان قیمت و یا نهایتا نیروهای کار ارزان قیمتی برای سرمایه‌داران هستند. مردان مجرد نیز خیلی راحت تر از مردان متاهل، به شرایط کاری سخت تن می‌دهند. تمام سرمایه افراد خرج سبک زندگی مصرفی می‌شود.

 

اما چه باید کرد؟ آنتونیو گرامشی می‌گوید که نخبگان باید مردم را آگاه کنند. 

 

اگر مردم آگاه شوند که شعارهایی نظیر آزادی، رفع فیلترینگ، مذاکره و ... برای استثمار آن‌ها است. خود به خود جریان غربگرا را رها می‌کنند.

 

 

تنها کسی که این عمق راهبردی را درک کرده است، جلیلی بوده است. این‌ها امور سطحی نیستند. وقتی نامزدهای دیگر عمق راهبردی شعارهایشان را متوجه نمی‌شوند و در چارچوب ایدیولوژیک دشمن قرار می‌گیرند، قافیه را می‌بازند. 

 

چرا چون هرکسی که در این ایدئولوژی طبقاتی قرار دارد، به نمونه ناب این ایدیولوژی رای می‌دهد، نه نسخه‌های تقلبی. شعارهایی مثل مذاکره و آزادی و ...، برای امثال روحانی و پزشکیان رای ساز است، نه کسانی که خود را در جبهه انقلاب می‌دانند.

 

#طبقه

#مارکسیسم

#آگاهی_طبقاتی

فایده عدم انصراف جلیلی در 92

اینایی که میگن اگر سال 92 جلیلی انصراف میداد، قالیباف رای می آورد، آیا به این مطلب هم فکر کرده اند که اگر قالیباف رای می اورد و گند فساد امثال عیسی شریفی در ریاست جمهوری در میومد، چقدر بدتر میشد.

در حقیقت جلیلی با جلوگیری از ریاست جمهوری قالیباف، آبروی جریان انقلاب را خریده بود.