مسجد پارک قیطریه
شنیدم طبق برنامه‌های شورای شهر، تهران حدود ۴۰۰ مسجد کم داره که باید ساخته بشه.
حدس می‌زنم پشت این قانون یک ایده اجتماعی هم باشه ولی فعلا کار ندارم.
مسأله جالب، ورود سنگین و پرحجم رسانه‌های اصلاح‌طلب به این مسأله مانند زمان مرگ مهسا امینی است. سر قضیه آقای صدیقی هم خیلی خودشون رو خفه کردند.
ولی ظاهراً طرفدارانشون خسته هستند.
البته شاید بگید که این مسأله خیلی جزئی و محلی است و ربطی به کل کشور ندارد، اما در پاسخ میشه گفت که ظاهر چیز دیگری است. یعنی خیلی‌ها دارن ورود می‌کنند و مسأله رو دارن ملی می‌کنن و خودشون هم تصریح می‌کنند که پارک قیطریه بهانه است و جای دیگه نشانه است. (افرادی مانند فاضلی و رنانی)
من اگر پست و مقامی داشتم، چند وقت یه بار یه مسأله اینطوری درست می‌کردم و اینا رو همیشه خسته نگه می‌داشتم. زیمل، جامعه‌شناس مشهور آلمانی، یه مطلبی در مقاله کلانشهر و حیات ذهنی داره که مضمونش اینه: در کلانشهر، اگر بخواهیم نسبت به همه چیز واکنش نشون بدیم، از بین می‌ریم، چون دستگاه ادراکی ما چنین ظرفیتی نداره، پس ناچار باید بعضی چیزها رو نبینیم تا بقا پیدا کنیم.
احسنت!