تمرین جامعه‌شناسی

من شیفته ادبیات مثبت جلیلی شدم

یکی میگفت اوضاع باید بهتر بشود 

اون یکی میگفت اوضاع مردم بده 

مردم به دومی رای دادن 

فک کردن فقط دومی متوجه بد بودن اوضاع شده 

هعی....

هنوزم تو فکر نقش کاشی هستید و حواستون نیست شهر رو سیل تحریم انتخابات برداشته و هنوزم قصد ندارید براش فکری کنید؛ خونه ای که داره ریزش میکنه رو شما تو فکر مبلمانشید...

سلام! بنده پُست شما و نظرِ جناب میخک رو در کنارِ هم یک مطلبِ کامل میبینم.

یاد چند ماه پیش افتادم. همسرم کمی بیمار شدن و اون بیماری ایشون رو از نظر روحی بسیار بسیار بسیار زیاد خسته و خراب کرده بود. مطب یک خانم دکتر نوبت گرفتیم و ایشون با همسرم نزدیک نیم ساعت حرف زدن و همدردی کردن و گفتن که خودشون هم این بحران رو پشت سر گذاشتن. چیزی تجویز نکردن و فقط پیشنهاد صبرِ بیشتر دادن. من راضی نبودم. پس براش جای دیگه نوبت گرفتم و آزمایشی نوشت و نسخه ای پیچید و طی یک دوره حدودا 40 روزه، رو به بهبود رفتن. اما  در این بین همسرم دو بار دیگه پیش دکتر اولی، رفتن و نشستن و برخواستن. خودش معتقده همدردی اون دکتر و اینکه خودش هم این بیماری رو از سر گذرونده باعث شد آروم بشم. هرچه گفتم تو با دکتر اولی آروم شدی ولی درمانت توسط داروهایی بود که دکتر دومی داد، قبول نمیکرد. 

فکر میکنم همین مسئله بین مردم ما هم پیش اومد. دکتر جلیلی بدون بازی با احساسات، تجویزاتی داشتن، در حالی که پزشکیان فقط طوری وانمود کرد که ازدرد مردم آگاهه. 

من فکر میکنم خانم دکتر اولی حتی تشخیص بیماری همسر من هم نمیدونست اما تونست با درگیر کردنِ روان و فکرِ همسر من، از نظر روحی همسرم رو آروم کنه. 

تو دوران کرونا، مبتلایانی که به بیمارستان میرفتن، با اینکه انواع و اقسام داروها و درمانهای اضطراری و رستاری های عالی رو در اختیار داشتن، اما آمار میگه مرگ و میر اونایی که بیمارستان بستری شدن بیشتر بود. چون از نظر روحی واقعا تحت فشار بودن و فوت هم اتاقی های خودشون رو به چشم میدیدن و انتظار مرگ رو میکشیدن. اما یکی مثل  من که تو خونه بستری بودم و خبر از مرگ و میر ها نداشتم و اخبار به گوشم نمیرسید، علی رغم کرونای دلتا و 45 روز خونه نشینی، سروپا شدم. 

پُر حرفی کردم، خواستم عرض کنم پزشکیان یا از روی دانش و یا ناخودآگاه، تونستن وانمود کنن، درد مردم رو بیشتر میفهمن و خودشون هم از طبقه درد کشیده هستن. این شد که علیرغم نداشتن هیچ تجویز و برنامه و دارویی، موفق شدن در بین رای دهنگان، طرفدار پیدا کنن.

الان فهمیدم شما تو فکر نقش کاشی نیستید، تو فکر اونی هستید که کاشی‌ها رو پشت وانت گذاشته... همین قدر در جریان نیستید چه اتفاقاتی فارغ از اصولگرا و اصلاح طلب و پایداری و جمنا و قالیباف و رائفی پور و زیباکلام و شهری و روستایی و روسری و توسری و فلان و فلان و فلان، رخ داده...

چند بار باید از یه مسیر گزیده بشید؟ ۲۷ سال (از ۲ خرداد ۷۶) بس نیست برای تکرار این حرفا و هر بار هم نتیجه نگرفتن و هر بار هم تقصیر رو به گردن دیگری انداختن و فرو نگه داشتن سر توی برف...؟ واقعا بس نیست؟

حتما بس نیست که هنوز فکر می‌کنین کرمو بودن گیلاس، تقصیر درخت آلبالوئه...

پ.ن: تلاشای فکری و عقیدتی شما قابل تحسینه اما با احترام، حکایت شما حکایت اونیه که ماست می ریخت تو دریا به امید دوغ شدن... راه حل تولید دوغ یه چیز دیگه و یه جای دیگه است، نه این، نه این، نه این...